Waarom je nooit meer een scherm bij McDonald’s aan wilt raken

Even een lekker onderzoekje op de donderdagmorgen. Ik kan me voorstellen dat je je zo richting het weekend verheugt op een fijne hamburger of een milkshake voor on the road. Eerste afslag voor een Maccie, dat werk. Om heel efficiënt met de spaarzame tijd in je weekend om te gaan neem je de route via het zelfbedieningsscherm (ik wist écht niet dat dit bestond). Sta je binnen een zucht en een scheet buiten. Letterlijk.

Onze buurtjes in Engeland deden onderzoek naar de schermen in kwestie, in Londen en Birmingham om exact te zijn. Het resultaat? Er is geen McDonald’s in de wijde omtrek te vinden zónder de stafylokokkenbacterie op het zelfbedieningsscherm. Je weet wel, die bacterie die zich normaal ophoudt in je ontlasting en het darmstelsel. Tik je dus lekker die Quarter Pounder mee aan, maak je een paar seconden later met je handen het papiertje open, vergrijp je je aan die smakelijke burger. Gat-ver-dam-me, pardon my French. Ik heb er geen andere woorden voor. Als ik nu nog maar aan een Mac denk, dan doemt de poepbacterie op. Nu kun je jezelf wijsmaken dat dit in Londen was, maar dat is ineens wel héél, héél, héél dichtbij.