Waarom zwanger verhuizen een feest is
Ik kom thuis uit werk en meneer staat klaar met een fles kinderchampagne. O god. dat kan maar één ding betekenen.
WE HEBBEN EEN NIEUW HUIS!
Na letterlijk 82 huizen te hebben gezien van binnen en van buiten, na achttien keer bieden en afgewezen worden en janken en vloeken en na toch wel drie keer overwegen om niet tóch te gaan verbouwen, want de háást, is het dan toch gelukt. Een nieuw huis in Amsterdam, een paar straten van ons huidige huis vandaan. Groter. Ruimer. We blijven in de stad. We krijgen er twee Amsterdammertjes bij. Wat een feest. Verhuizen met mijn tweelingbabybuik van dan toch zeker wel 5,5 maand groot; het klinkt misschien niet als de ideale planning, toch is dat het wel.
Want het is oprecht zó fijn om eindelijk lekker te kunnen keuvelen over bedjes, gordijnen, fluwelen kussentjes, leren banken, planten, beddenhoezen en bijzettafeltjes. Over commodes fantaseer ik nu. Over de kleur van box praat ik nu. Ja, het nestelen gaat beginnen. Dat kinderkamertje kan eindelijk worden gemaakt en dat maakt het allemaal echter, moeder worden. Dat is een opluchting, want even dachten we dat we dat niet op tijd zouden kunnen doen. Nu voel ik me nog fit (op de kramp in m’n benen na) en dat verhuist wel zo prettig. Zo heb ik tenminste zin om naar Babypark en Babyland en al dat soort ongein te gaan. Zin, ja je hoort het goed. Want er is eindelijk genoeg ruimte voor twee bedjes en een dubbele kinderwagen. En steriele flesjes, hydrofiele doeken, fluffy konijnenknuffeltjes en zestien pakken luiers in maat 56.
Aangezien ik nu al zeker over de helft ben en nog een week of 15 te gaan heb, geeft dit eindelijk rust. Dat plekje maken voor ze, hoe leuk is dat? Overigens las ik ook iets dat de langste zwangerschap van een vrouw ooit maar liefst een jaar en tien dagen duurde. Dat zijn maar liefst 375 dagen in plaats van rond de 280 gemiddeld. Heel bizar verhaal. Maar eh, nee, liever niet. Doe dan maar gewoon die 15 weken nog, ik schiet wel op met die nieuwe gordijnen, I promise.
