OWanneer beslis je of er een tweede kind komt?

Jon en ik tikken in december alweer de 14 jaar samen aan, wat best een prestatie genoemd mag worden. Gelukkig voelt het voor ons nog steeds alsof we elkaar pas vorig jaar leerden kennen. Maar in die tussentijd zijn er een hoop ‘life changing’ dingen gebeurd en een paar van die momenten worden door de omgeving bijna als ‘vanzelfsprekend’ gezien, wat ik soms best irritant vind. En als je dan die bepaalde stap hebt genomen, dan wordt er direct naar de volgende stap gevraagd. Zo ging iedereen ervan uit dat toen ik na de toneelschool in Amsterdam ging wonen ik direct bij Jon zou intrekken, terwijl wij het heerlijk vonden om twee plekken te hebben waar we over en weer zaten om vervolgens iets te kopen waar je écht samen je stekkie van kunt maken. Maar toen we die stap vijf jaar geleden namen, stond de volgende vraag al direct klaar: ‘Wanneer ga je Carolien nou eindelijk eens ten huwelijk vragen?’, om vervolgens na de verloving continu de vraag te krijgen wanneer we dan gingen trouwen, en hieropvolgend uiteraard de ‘logische’ volgende vraag: ‘Wanneer beginnen jullie aan kinderen?’

Tijdens het kraambezoek werd bij wijze van spreken al gevraagd wanneer we aan een tweede wilden beginnen. Ik vind het nogal wat. Nu is Jon al helemaal tegendraads, dus als er iets van hem verwacht wordt, dan kun je er donder op zeggen dat hij het tegenovergestelde doet. Maar goed, alle opdringerige vragen daargelaten: we willen allebei graag een groot gezin, maar die hele wanneer-vraag is nog een lastige. Is het juist verstandig om direct door te pakken, vooropgesteld dat het je ook nog maar eens gegund moet zijn om opnieuw zwanger te worden, of is het fijn dat je eerste uit de luiers is, de hele ‘twee is nee’-fase een beetje heeft doorlopen en iets meer begrijpt wanneer er een broertje of zusje bij komt? Nee, ik ben nog niet zwanger, dus dat hele doorpakken gaat ‘m al niet meer worden. Nu zie ik bij vriendinnetjes dat het best pittig is, twee kleintjes zo dicht op elkaar, maar je bent ook weer sneller ‘uit de baby’s’. Alsof dat iets negatiefs is, integendeel: ik zou altijd wel ‘in de baby’s’ willen zitten, maar je begrijpt mijn punt. Andere vriendinnen vinden het weer heerlijk dat hun oudste drie jaar is en dat er nu pas weer een kleine op komst is. Ik gok dat we volgend jaar richting Otis’ tweede verjaardag eens dat serieuze gesprek gaan voeren. En dan nog maar hopen dat er ons weer zo’n ongelofelijk lief en knap kleintje gegund is.