Wat er verandert als je met z’n drieën op vakantie gaat

Precies een jaar geleden zaten we op dezelfde plek in Italië voor de allereerste vakantie van Otis. Nog maar acht weken hadden we aan het ouderschap geroken, dus alles was compleet nieuw: reizen, twee keer zoveel bagage, slapen op een andere plek en een volkomen ander dagprogramma dan voorheen. Vanaf nu zal geen enkele vakantie meer volledige rust bevatten, tenzij we een keertje met zijn tweetjes ertussen uit knijpen. Natuurlijk krijg je er ontelbaar dierbare momenten voor terug en dus geef ik graag die op-mijn-luie-reet-met-een-cocktail-in-mijn-hand-en-een-stapel-tijdschriften-vakanties hiervoor op.

Maar man o man, wat zou ik in deze twee weken vakantie toch een moord doen voor een ochtendje uitslapen tot tien uur. De realiteit is dat we elke dag om zes uur met een gigantisch katergevoel (en dat komt niet door de hoeveelheid drank de avond ervoor, wás dat maar het geval) rechtop in bed zitten met Otis op schoot. Ik haal alles uit de kast in de hoop dat hij zichzelf nog even een uurtje kan vermaken of even lekker meedut tussen papa en mama in, maar dat blijkt een utopie: als een Duracell-konijntje kruipt hij over ons heen, continu afstevenend op de afgrond van het bed. En dus zitten we tegenwoordig om half zeven ’s ochtends aan het ontbijt en tellen we de minuten af tot zijn ochtenddutje, dat we maar al te graag meedoen.

Nog iets dat voorgoed verandert totdat je kids zichzelf een paar uur achter elkaar kunnen vermaken: de hoeveelheid leesvoer die er doorheen gaat tijdens je holiday. Toen Jon maar liefst drie boeken (!) in zijn koffer smeet, vroeg ik in alle oprechtheid of hij een andere vakantie had geboekt dan wij. Ik zet mijn geld in op een half LINDA. magazine dat ik thuis al niet uitgelezen kreeg, maar dat moet toch wel haalbaar zijn?

En die avondjes uit eten drie dorpen verderop zitten er voorlopig ook niet in. Nu namen we die kleine vanaf moment één vaak mee als we uit eten gingen en sliep Otis heerlijk met het fijne restaurantrumoer op de achtergrond, maar nu hij bijna loopt, gaat dat slapen in de wagen steeds moeilijker. En alhoewel wij continu hardop roepen dat ons kind ‘echt wel een keertje twee uur later in bed kan’, wordt hij nog steeds stipt om zes uur ’s ochtends wakker en heeft hij dus twee uur minder geslapen, wat de rest van de dag er niet leuker op maakt. Maar gelukkig maken alle nieuwe avonturen alles goed: zo is ’s avonds met zijn tweetjes koken en naar de sterrenhemel kijken duizendmaal leuker (én voordeliger) dan zo’n taverna, is het kijken naar Otis die intens geniet van een waterbadje met een harkje en een emmertje veel gelukzaliger dan het mooiste boek ooit geschreven en is ons motto inmiddels dat je ‘slapen maar bewaart voor the afterlife’. Zo pakken we netto twee vakantie-uren winst per dag. Ach, zo slecht klinkt die vakantie met een kleine nog niet…