We mogen wel wat liever voor elkaar zijn

Gisteravond, uurtje of acht. Ik loop met een volle tas sushi de roltrap op richting de stationshal van Utrecht en zie eenmaal boven de grootste horror die je als mens kan overkomen. Een vrouw staat haar volledige maaginhoud met schokbewegingen te lozen op de grond. Yikes.

Nog net iets lulliger voor haar is dat niet alleen ik, maar zo’n twintig mensen die achter me op de roltrap staan hier getuigen van zijn. Sommigen wenden hun gezicht af. Een groepje pubers begint smerig te lachen en grijpt snel naar hun telefoon. Ik voel een gloed van plaatsvervangende schaamte door me heen gaan terwijl ik snel langsloop. Wat kan ik doen? Vragen of het gaat? Nee, duuh, het gaat niet. Ik loop wel door. Tien stappen verder. Twintig. Als een ramptoerist gezogen naar de drama kijk ik nog een keer om naar het gebeuren. Nee, shit. Ik moet iets doen. Mensen zitten haar gewoon uit te lachen, dit is mega zielig.

Ineens denk ik aan de sushi. Die tas zit vol met servetten. Ik draai me om, loop terug richting de vrouw en geef haar onhandig een stapeltje aan. “Eh, gaat het?” Ze kijkt me aan met grote verschrikte ogen en ik zie haar blik van schaamte richting dankbaarheid schieten. Mijn neusgaten vullen zich met een geur waarvan ik blij was dat ik ‘m al tijden niet meer geroken had. “Mijn god, zo, zó gênant dit. Ik snap er niets van, ik werd ineens helemaal niet lekker.” “Ah, nee joh, maakt het uit, kan de beste overkomen,” zeg ik. Ze veegt haar mond schoon en verontschuldigt zich nogmaals. “Ik eh, zal zo maar even aangeven dat ik hier heb overgegeven, dan kunnen ze het tenminste schoonmaken. Lief dat je me wilde helpen.”

Twee minuten later en ik loop met een voldaan gevoel naar huis. Supernarcistisch, maar ergens voel ik me beter over mezelf. Ik zag iemand die hulp kon gebruiken, en wendde mijn blik niet af. Eigenlijk is het echt bizar om te zien hoe schofterig we lately zijn. Egoïstisch. Het zal me niet eens verbazen als je morgen een filmpje van een nekkende vrouw op Utrecht Centraal terugvindt op Dumpert, onder het mom van: ‘lachen joh, kijk deze vrouw kotsen’. Walgelijk. Eerlijk, we mogen wel wat liever voor elkaar zijn. En hoe zweverig ook, dat begint allemaal bij jezelf.

Dus geïnspireerd op mijn kotsvriendin van gisteren, vind ik eigenlijk ook dat jij vandaag nog iets liefs voor een ander moet doen. Voor een stranger, voor je familie: maakt niet uit. Bel je oma, stuur een handgeschreven kaartje naar die vriendin die je al lang niet meer hebt gesproken: doe iets. Want een klein gebaar kan soms grote impact hebben. Ook in je eigen koppie.