Zo is het om weer te werken

De dag ná je vrijgezellenfeest

Als je aan je baas wilt vertellen hoe je weekend was maar dat fysiek gezien onmogelijk kan omdat je geen stem meer hebt, weet je één ding zeker: het was een geslaagd feestje.

Jankend omhelsde ik mijn veertien liefste vriendinnen, inclusief zussen en schoonzussen. Hoe kon ik zó verrast zijn? Potdikkeme, ze hebben me er flink ingeluisd. En hóe. Ik krijg een video toegestuurd van mijn beste vriend. Hij zegt dat ik eventjes naar Rotterdam moet gaan, vanuit Amsterdam, om een ananas te kopen. In de Markthal. Een ananas. En verder hoor ik niets. Het is 26 graden buiten en al vloekend en tierend puf ik door die hete hal op zoek naar dat verrekte stuk fruit. Dit is heus niet het begin van het feest, denk ik nog. Ze laten me gewoon allemaal rotopdrachten doen om vervolgens te joelen dat het hele échte vrijgezellenfeest pas een dag later begint. Na de ananas-selfie mag ik een foto op de Coolsingel maken. Daarna een foto van een bekend standbeeld, ja, google maar waar het precies is, krijg ik als instructie. En dan… Hoor ik mensen zingen. Vals zingen. Hard zingen.

Ik kijk eens goed en zie ze dan alle veertien, op een boot staan. In sailor-outfit. Inclusief gouden palmbomen aan de reling en gouden vlaggen aan de mast. Ze zingen de themesong van Titanic (toch wel altijd het laatste nummertje dat we op elk willekeurig feest meeblèren, al ongeveer tien jaar lang). Die schreeuwt ook zo lekker, over de kade. Once more, you ooooooopen the door. Ja, hou het dan maar eens droog. Want wat kennen ze me góed.

Ze hebben aan álles gedacht. Er is een kussensloop gemaakt met foto’s van al mijn ex-scharrels erop. ‘Kun je daar nog één keertje mee slapen.’ Naast het bed ligt een doosje Advil. Daarnaast staat weer een Flügel en daarnaast een flesje water, met op het flesje een foto van mijn hoofd op momenten dat ik één van mijn ergste katers had. Kater-water met kater-foto, zeg maar. Er is een fotoboek van mijn wilde jaren gemaakt, vriendinnen speechen en blikken terug op alle avonturen die we samen hebben beleefd en andere vriendinnen hebben zelfs een hele quiz gemaakt over mijn hele vrijgezellenverleden. In de boot hangen overigens overal foto’s van mijn vriend van 15 jaar geleden, toen hij nog een lange mat in zijn nek had, glibberig haar had van de potten gel die hij er dagelijks in smeerde en toen nog een peuk uit zijn mondhoek had hangen en dat bovendien heel cool vond.

Wat is het bijzonder om zoiets mee te maken, met al je besties bij elkaar. Dat kun je moeilijk uitleggen en wat nog moeilijker is: hoe kan ik ze hier ooit allemaal voor bedanken? Ik weet het oprecht niet. Juist omdat het allemaal zo perfect was. Hoe vaak ben je nou op deze manier samen, met al je maatjes bij elkaar? Ik genoot van elke seconde. Het was zomers, we hebben gestikt van het lachen, dienbladen vol blauwe shots gedronken, zes uur lang gedanst en heel, heel, heel veel gezongen. Ja, ook zéker de Titanic, meerdere keren zelfs.

En nu, een dag later, ben ik heerlijk aan het werk, zonder stem. Met ontzettende spierpijn. Mijn ogen zijn nog half dicht en ik zweer je dat ik nooit meer een Flügel lust, maar wat was het het waard. Dit zijn herinneringen voor altijd. En vrienden voor altijd.

FACTS

• 72% van de vrouwen krijgt een seksspeeltje cadeau tijdens haar bachelorette
• Van de bezoekers in Las Vegas is 35 procent er voor een vrijgezellenfeest
• Bij 47% van de mannelijke vrijgezellenfeesten is er een stripper aanwezig tegenover 18% van de vrouwelijke vrijgezellenfeesten.