Zo magisch zijn wij vrouwen

Een vrouw boert niet, een vrouw laat geen winden, gaat alleen naar een wc voor een bescheiden plasje en ze drinkt geen bier, want dat is toch allemaal mijlen verwijderd van feminine of zoals het hoort?

Ik vraag me soms af waarom we al die vitale functies (op het bier drinken na) eigenlijk gekregen hebben, maar ze vooral niet mogen gebruiken, terwijl de doorsnee Nederlandse man er lustig op los boert of ruft in gezelschap van het liefst zoveel mogelijk aanwezigen. Pardon my French, maar ik noem het euvel maar even bij naam.

Ooit was er een man in mijn leven die met de deur open zijn behoefte deed. Ons gesprek ging ondertussen door of tenminste… Hij ging door met ons gesprek (het is lang geleden dat ik hem voor het laatst zag). Laat ik het zo zeggen: ik ben niet zo van het Dolby Surround. Als een man praat op de wc, hoef ik daar verder geen beeld en geluid bij. Ik tikte daarom voorzichtig maar beslist de deur dicht met het puntje van mijn schoen, zonder te kijken hoe en in welke houding hij op de pot zat. Soms wil je gewoon nog wat magie behouden, voor later tussen de lakens bijvoorbeeld. Mits hij ze daar niet ook nog even ferm laat vliegen. Kortom, ik wil best doen alsof ik het niet doe, maar dan moet hij zich ook inspannen om de magie te behouden en daarom iets anders niet óntspannen. Magie hoor je niet met twee maten te meten, vind ik.

Maar als ik hardop zeg dat ik in negen en een half jaar tijd nog geen opzettelijke wind heb gelaten in het bijzijn van mijn vriend, kijken mensen alsof er wel heel veel dwars moet zitten in de buik. Dat zit het niet, no worries, daar heb ik methodes voor. Magische methodes, waar we het niet over hebben, waar hij niet van weet, zoals ik ze niet weet van hem. Ik word altijd wat ongemakkelijk als de eerste wind-met-opzet of open-deur-sessie als een mijlpaal met trots wordt verteld door nieuwe geliefden. “Weet je nog toen…” Alsof je het hebt over de eerste keer dat je zijn moeder zag, alsof het een prestatie is. Nou, ik bedank voor de eer. Omdat ik denk dat je sommige vitale functies niet hoeft te delen met je verkering… tot het niet anders meer kan.