Als de gezichtsherkenning van je telefoon je gezicht niet herkent

Gisteren was ik in goed gezelschap. Zo sprak ik een kunsthistoricus van het Rijksmuseum, de producer van Koningsdag, een allerleukste vrouw uit Groningen én een kunsthandelaar en dat alles in nog geen uur tijd, terwijl ik mes en vork zette in iets wat chef Joris Bijdendijk had bedacht op grond van Designer Outlet Roermond. Je kan je avonden slechter doorbrengen, dacht ik zo. Onderweg naar huis googelde ik de openingstijden van het Rijksmuseum, bekeek ik de opties voor een weekendje Groningen en besloot ik meer kunst te kopen. Maar toen ik mijn telefoon pakte om nog even een rondje Facebook ‘te doen’, moest ik mijn wachtwoord invoeren omdat mijn bloedeigen iPhone mijn gezicht niet herkende en vulde mijn tijdlijn op Facebook zich met gekke geiten. Het zet je aan het denken, die digitale struggles.

Allereerst wil ik even afgeven op de programmering van Facebook. Ik ben bekend met het fenomeen retargeting, waar het ganse internet aan doet om te zorgen dat je veel koopt, dus die ene tas waar ik stiekem naar gluurde op Farfetch verwacht ik terug in de kantlijn, maar mijn tijdlijn is tegen het beschamende aan. Ik geef je even een rondleiding. Het begint met updates van Amayzine (die ik wíl zien), gevolgd door een filmpje van een beige wollig hondje dat zich het leplazerus schrikt van een handdoek (geestig), een T-shirt van Balenciaga tussendoor, drie (!) kattenfilmpjes, een artikel dat beweert dat je van huilen afvalt (handig, maar vermoedelijk fake), een bericht van RTL over een boer die zijn eigen been amputeert met een zakmes (good lord) en een grande finale met een verheffende quote over oud zijn en jezelf brak voelen als je twee uur later naar bed bent gegaan dan normaal (oh hallo, Rumag). Het probleem is dat als ik morgen een rondje scrol, ik zo om en nabij dezelfde content voorgeschoteld krijg, met de kans dat RTL helemaal uit mijn leven verdwijnt. Dat betekent dat tegen de tijd dat het weekend is mijn wereld gevuld is met honden, katten en geiten. Kortom: mijn tijdlijn lijkt wel een kinderboerderij. En bedankt, Facebook. Gisteren voelde ik me zowaar net wat slimmer door een gesprek over een ets van Rembrandt, je hebt dit zojuist compleet om zeep geholpen.

En dan die gezichtsherkenning: die doet dingen met je zelfbeeld. Op een goede dag scant het ding zonder zorgen door mijn gigantische Celine heen, maar als ik ’s morgens vanuit bed het weer wil checken, dan geeft ‘ie een trillerige foutmelding omdat die mijn gezicht niet herkent. Ik zou mezelf niet kunnen kwellen en snel mijn wachtwoord in kunnen tikken, maar ergens word ik boos en wil ik het tegendeel bewijzen. Dat ik het wél ben, ja… Waardoor ik mijn ogen wat extra open sper, ik mijn lippen een beetje apart ronddraai (waarom?) en ik mezelf dus in de plooi probeer te frommelen door mijn haar nog wat uit mijn gezicht te vegen. Resultaat: een trillende telefoon die weer beweert dat ik het niet ben.

Niet dat het ook maar iets uitmaakt trouwens, want naast het weerbericht zie ik toch alleen maar bokkende geiten en een kat die door zijn wrede baas in bad wordt gestopt. Moraal van dit verhaal: ik twijfel aan mijn intelligentie én uiterlijk en dat alles met dank aan mijn telefoon. Als je me dit weekend zoekt: ik ga naar het museum, het boek van Ahmet Altan uitlezen en groot onderhoud plegen aan mijn hoofd.