Ook modellen hebben grenzen

Lily spendeert haar dagen als model en holt van shoot naar show en door naar weer een casting. Op Amayzine vertelt ze je alles over hoe haar leven écht is. Onder een andere naam, dat wel, maar dat betekent dat ze alle juicy details kan delen. Deze week: ook modellen hebben grenzen.

Veel mensen hebben moeite met het aangeven van hun grenzen. Je drinkt net een drankje teveel, geeft die irritante persoon toch maar een zoen of haalt voor de tiende keer op rij wc-papier. Natuurlijk heeft iedereen andere boundaries en is het altijd weer even zoeken wanneer je nieuwe mensen ontmoet. Maar stel je voor, je doet iets waar je achteraf spijt van hebt en er zijn ook nog eens foto’s van gemaakt, dan is het slechts hopen dat die ene foto niet gekozen wordt en je weer opgelucht kan ademhalen.

Kleedhokjes

Hier worden natuurlijk geen foto’s van gemaakt, maar toch wil ik het wel een keer benoemen. Het komt namelijk best vaak voor dat er op de set geen plek is voor het model om zich om te kleden. Nu is de een daar makkelijker in dan de ander, maar ik vind dat je in ieder geval de keuze moet hebben om je om te kleden in een pashokje. Ik ben er ondertussen (helaas) aan gewend geraakt, maar ik denk dat er weinig mensen zijn die temidden van een groep vreemden tot op een huidkleurige string zouden willen strippen. Het gaat soms zelfs nog wat verder. Ik heb laatst van een vriendinnetje te horen gekregen dat de stylist, toen zij vroeg of er een plek was waar zij zich privé kon omkleden, haar boos aankeek en het een belachelijke vraag vond. Immers had nog nooit eerder een ander model hierom gevraagd. ‘Kleedhokje? Pfff, nee, niet zo luxepoes doen, hoor!’

Topless

‘Nee hoor, als de blouse openwaait door het rennen dan zal ik het je laten weten. Nee nee, zo’n foto wordt natuurlijk niet gebruikt dan.’ Klik klik klik. En toen stonden mijn boobs opeens op het Instagram-account van de fotografe (ongetagd, dat wel). All about the free de nipple movement, maar dat ongevraagde topless Baywatch-moment heb ik zeker gereport. Na een paar dagen werd de post gelukkig verwijderd.

Comments

Zoals ik al eens eerder verteld heb, leer je als model elke millimeter van je lichaam of je gezicht kennen. Blijkbaar is het compleet geoorloofd om alles wat je opvalt hardop te zeggen wanneer er een camera op iemand gericht staat. ‘Goh, trek je buik eens in, je hebt daar net een flupje,’ of: ‘Je mondhoeken hangen naar beneden,’ en: ‘Je neus is en profil niet mooi, hou je hoofd maar recht naar de camera gericht.’

De camera functioneert als een soort magische toverstaf die alle regels en sociale normen verwijdert. Opeens ben je niet meer een mens, maar een canvas waar alles over gezegd mag worden.

Personal space

Ik kijk er al niet meer van op als een stylist onder mijn rok verdwijnt om het shirt recht te trekken of wanneer er iemand non-stop aan mijn haar aan het plukken is. Er is zelfs weleens (ongevraagd) een tissue m’n neus ingeduwd om een snotje weg te halen. Dit vind ik allemaal niet eens zo erg. Maar wat mij echt woedend maakt is wanneer ik als paspop word behandeld. In plaats van dat er wordt gevraagd of ik op een andere plek kan gaan staan, word ik aan mijn arm daarheen getrokken. Of iemand duwt soms mijn been, arm of rug in een bepaalde houding. Mijn voeten worden zo nu en dan ongevraagd opgetild en op een andere plek neergezet en zelfs mijn hoofd wordt in bepaalde richtingen gedraaid.

De oermens heeft niet voor niets de taal ontwikkeld en ik vind het heel irritant om terug ‘de grot in te kruipen’ zodra ik op de set sta. Als ik er iets van zeg, heeft die persoon het vaak niet eens doorgehad en biedt die zijn of haar excuses aan.

Dus, lieve mensen, communiceer, geef je grenzen aan en ga voor wereldvrede.

Kusjes van Lily XX