Dagboek van een model
Lily spendeert haar dagen als model en holt van shoot naar show en door naar weer een casting. Op Amayzine vertelt ze je alles over hoe haar leven écht is. Onder een andere naam, dat wel, maar dat betekent dat ze alle juicy details kan delen. Deze week: omgaan met afwijzing.
Niet alleen de exen van Ariana Grande worden zonder al te veel moeite vervangen, thank you, next. Maar ook als model ben je een van de velen en dus makkelijk in te ruilen. Natuurlijk is iedereen uniek op zijn eigen manier en dus onvervangbaar en speciaal, zoals menig moeder haar lieve kindertjes wijsmaakt. Helaas vliegen alle lieve moederlijke geruststellingen de deur uit zodra je een casting voor een bepaald type meisje binnenstapt.
Het komt wel eens voor dat een klant het agency belt omdat ze op zoek zijn naar een meisje met lang rood haar en blauwe ogen. Het agency stuurt de meiden langs die passen bij de look die de klant omschrijft ennn bam, daar zitten twintig meisjes die allemaal hun long lost sisters opeens terugvinden. Na een casting hoor je in 99% van de gevallen niks. Dat komt omdat klanten geen zin hebben om alle bureaus te bellen en te vertellen waarom het meisje het niet is geworden. De regel ‘wie zwijgt stemt toe’ is in fashionland omgedraaid: ‘wie zwijgt zegt: nahhh, we willen haar niet voor deze shoot.’
Heel soms krijg je te horen waarom een shoot niet doorgaat. Ik heb onder andere de volgende redenen gehoord: te lang, te jong, wil geen pony laten knippen of is net niet het type dat we zoeken. Zoals je kan begrijpen is het nogal frustrerend om dit te horen (hoewel niks horen nog irritanter is). Het zijn dingen waar je vaak niks aan kan doen. Ja, die pony had ik kunnen laten knippen, maar ja, of dat goed was uitgepakt weet ik ook niet. En dus troost ik mezelf bij afwijzing vaak met: het is niks persoonlijks, ik ben gewoon net niet het type dat ze zoeken. Dat gaat natuurlijk wat moeilijker wanneer je een casting binnenstapt zoals hierboven beschreven.
Dit omgaan met afwijzing en het creëren van een dikke (maar niet vette) huid is iets wat je met de tijd en een aantal afwijzingen leert. Natuurlijk doet het soms nog steeds pijn. Ik ben dan wel een paspop, maar wel een levende paspop met gevoelens. Het is steeds makkelijker om niet te piekeren over de vraag waarom ik niet en zij wel of: wat is er niet goed genoeg aan mij. Behalve het niet persoonlijk nemen zijn er nog een aantal dingen die ik kan aanraden aan (toekomstige) medemodellen.
Zorg altijd dat je een plan B hebt. Stel, je hebt een optie voor een vette job op de Canarische Eilanden en je hoopt natuurlijk heel erg dat je die krijgt, dan is het slim om op diezelfde dagen een leuk concert te plannen of een dagje weg in eigen land met een vriendin. Als de job onverhoopt opeens niet doorgaat, heb je alsnog leuke dingen in het vooruitzicht. Zorg er alleen wel voor dat je duidelijk aangeeft dat als de job wel doorgaat, je vriendin alleen naar Volendam moet gaan of in ieder geval weet dat ze mogelijk teleurgesteld wordt. Tja, modellen zijn nu eenmaal vreselijk om mee om te gaan. Sorry lieve mensen die ik soms last-minute laat zitten. Ook vertel ik mijn opties eigenlijk niet meer aan Jan en alleman. Ik wacht liever tot iets echt confirmd is voor ik het deel. Niks is vervelender dan helemaal hyper te zijn over een optie, het vervolgens niet te worden en dan van iedereen de vraag te krijgen wanneer je nou naar de Canarische Eilanden vertrok. ‘Oh ja, nee, die ging dus even niet meer door helaas,’ waarna je vaak moet uitleggen waarom het niet doorging, maar dat niet kan uitleggen omdat je simpelweg geghost bent door de klant.
Dat zijn weer een aantal goede levenslessen van mij voor jullie: neem niks persoonlijk, heb geen hoop, deel niks, zorg dat je altijd een plan B hebt en iedereen is vervangbaar.
XX Kusjes van Lily
