Dagboek van een model
Lily spendeert haar dagen als model en holt van shoot naar show en door naar weer een casting. Op Amayzine vertelt ze je alles over hoe haar leven écht is. Onder een andere naam, dat wel, maar dat betekent dat ze alle juicy details kan delen. Deze week: poedelnaakt in een weiland met een gevoelstemperatuur van twee graden.
Vorig weekend vloog ik last-minute naar een prachtig eiland. Eén ding weet je zeker als je naar zo’n mooie plek vliegt: dit wordt een locatieshoot. Top, want ik had best veel zin om op een mooie locatie wat poses eruit te knallen.
We verbleven met het hele team in een prachtig hotel midden in de stad. Om 5.30 uur stond ik klaar bij de kamer van de make-up artist. Aangezien je bij locatieshoots afhankelijk bent van de zon (vooral van de zonsondergang), begint zo’n dag altijd lekker vroeg. Na de make-up en het ontbijt vertrokken we naar de locatie: een prachtige rode klif. Daar liepen we met koffers vol kleding drie grasvelden over naar een verlaten stukje klif. So far so good, hè? Wat een luizenleventje heb ik toch.
Terwijl de fotograaf bezig was met het vinden van de perfecte shootplek, stripte ik midden in een open weiland tot een huidkleurige string (schaamte bestaat niet voor modellen). Het was ongeveer twaalf graden en aangezien we bij de zee waren stond er een extreem koud ‘briesje’. Maar een model zeurt nooit over kou, want wij modellen hebben geen gevoel. Ik veranderde al snel in een kippetje (lees: kippenvel all-over) en kreeg de eerste zomeroutfit aan. De shoot verliep eerst vrij voorspoedig, het team was tevreden, de foto’s zagen er goed uit en ik was een ijsklontje. Halverwege verpestten de wolken helaas de zonnige uitstraling, maar dat mocht de pret niet drukken, dus we knalden lekker door.
Gelukkig werd er een kop thee gehaald door de producer, waar ik zo nu en dan mijn handen aan kon opwarmen. Ik koos er voor om hem niet op te drinken. Waarom? Nou, in een open weiland op een winderige klif is het nogal lastig plassen, dus ik challengede mijn blaas tot ontploffing. Ik heb dat de hele dag volgehouden en ben bij aankomst in het hotel naar de wc gesprint.
Terug naar de kou: aangezien de zon ondertussen verstoppertje speelde, voelde het nog een stuk kouder aan en dus werkte de make-up artist mijn blauwe lippen weg met een rode lippenstift. Rond 14.00 uur was het tijd voor de lunch. Onder een afdakje, schuilend tegen de plots opgekomen stortbui, aten we lauwe pizza (een topmodeldieet).
Daarna schoten we weer bibberend door. Ik begon steeds minder gevoel in mijn lichaam te krijgen tot het punt waarop ik tussen shots door niet meer kon doen dan voor me uit staren, terwijl de assistent een deken om me heen sloeg. Voor de laatste foto kreeg ik een divasize zonnebril op mijn neus. Dit kwam goed uit, want de tranen sprongen opeens in m’n ogen toen de make-up artist vroeg hoe ik me voelde. Het lukte me niet meer om te antwoorden, dus hij vond het genoeg geweest en vertelde de fotograaf dat ik nu toch echt de auto in moest om op te warmen. Met wat tegenzin van de fotograaf (want de kans op een zonnestraal werd steeds kleiner en de auto stond op twee minuten lopen) werd ik door de stylingassistent naar de auto ondersteund. Toen ik echter in de auto probeerde te klimmen lukte dat niet meer. Mijn benen reageerden niet meer op de aansturing van mijn hersenen. Uiteindelijk heeft de producer me de auto in getild. Na tien minuten met de verwarming op honderd, ben ik nog een laatste keer de auto uitgeklommen voor de final foto.
Het lastige van zo’n dag is dat je als model niet wil zeuren, maar toch ook moet opletten dat je je grenzen niet te ver over gaat. Toen mijn benen niet meer wilden luisteren, had ik door dat ik mijn lichaam die dag te ver gepusht had. Maar ja, hoe moet je weten waar je grens ligt voordat je die over gaat?
De lieve mensen van het team, de warme douche in het hotel en het heerlijke Italiaanse eten na de shoot maakten veel goed. Een volgende keer zal ik proberen wat eerder mijn grenzen te herkennen. Maar het blijft de ultieme modellenstruggle: zomerkleding wordt geschoten in de winter en winterkleding in de zomer. Er zullen dus nog vele bibberbeentjes en zweetoksels volgen in mijn carrière.
XX kusjes van Lily
