De crudité van Saint-Tropez

Wie eens in Zuid-Frankrijk is geweest, kent het fenomeen van de crudité. Dat was het moment waarop je ineens begreep waarom al die vrouwen zo intens dun waren. Hun armen getraind door die loeizware Birkin aan hun arm en hun vetpercentage zo laag omdat het fenomeen lunch bestond uit drie wortels, vier blaadjes witlof en zeven bloemkoolroosjes. Dat laatste op een gekke dag, dat begrijp je.

Maandag lunchten wij op uitnodiging van het godendrankje AIX in Le Club 55, een beachclub waar je zomaar Brigitte Bardot of tot een jaar geleden Karl Lagerfeld of Niki Lauda tegen kon komen. Nu denk jij misschien dat het er op maandag rustig zou zijn, maar haha, dan ken je de agenda’s van de 55-bezoekers nog niet. Die kent namelijk alleen maar lege bladzijden. Vol dat het was. Onze gastheer Jaap had twee maanden van tevoren moeten reserveren om een tafel in het bezit te krijgen.

Ook hier geldt een olé olé pour les crudités en als welkomsthapje lag er een complete groentestal op een dienblad. Een bloemkool, twee tomaten, wat wortels en een handvol radijsjes. Verrukkelijk, ik geef het toe. Het was de lekkerste  tomaat die ik ooit at en de bijgeleverde vinaigrette was er ook een waar je over blijft praten. We knabbelden en knaagden wat en roomden elk hapje af met zo’n zalig slokje van het zachtroze vocht.

Toen de rekening kwam, kon ik het niet nalaten even te gluren. Die crudités, die waren vast een cadeautje van 55. Of toch niet. De seconden daarna twijfelde ik of ik nu aan de beademing of aan de defibrillator moest of aan allebei. Voor de bloemkool en de tomaten werden we verzocht om een slordige 140 euro af te rekenen. 140 euro. Ik ben geen grootafnemer van het uitroepteken, maar de vorige zin schreeuwde er eigenlijk om.

Er was veel, heel veel AIX nodig om hier van bij te komen.