De groepsapp waar je níets in kan zeggen

Een groepsapp in WhatsApp waar maar één iemand iets in kan sturen, ik wist dat het bestond. Ik heb er zelfs weleens eentje aangemaakt, maar ik werd er nooit eerder de dupe van. Tot vandaag. En ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Of nou ja, bijna nooit.

Ik dacht nog: leuk, een verjaardagsapp. Er stond keurig in aan welke gracht het festijn was, ter hoogte van welk huisnummer, dat zwemkleding optioneel was (want het wordt zondag heet) en dat Gerben zowel verantwoordelijk was voor de barbecue als voor de deuntjes. We weten niet wie Gerben is, maar het leek ons nú al een gezellig type. Maar toen ik mijn enthousiasme over de feestelijkheden wilde delen met de bijna-jarige, stond daar een dicht vak met de mededeling dat alleen beheerders berichten kunnen verzenden. Als een vakje van de Febo dat niet open kan maar waar je favoriete snack in ligt. Ik vind dit zo on-eer-lijk, ik kan het je bijna niet uitleggen en eigenlijk kan ik er ook niet zo goed mee omgaan. Het brengt gevoelens teweeg waarvan ik niet wist dat ik ze had, waardoor ik binnen een minuut gewoon maar de app uitgestapt ben. Want wat maak jij me nou, met je gesloten groepsapp. Ik vind WhatsApp heel erg van twee (of drie of vier of vijftig) kanten komen, niet van één. De makers van WhatsApp zelf zijn hier ook heel helder in, het gaat om het uitwisselen van berichten, schrijven ze. Dus geen eenrichtingsverkeer. Echt, het was alsof mijn schoolmeester van vroeger onbeperkt uur na uur mocht oreren en ik niks mocht zeggen, ook al stak ik heus mijn vinger op en ook al had hij die vinger echt wel gezien. Nooit doen dus, die groepsapp.