Deze is voor Duncan

Ik weet even niet zo goed waar ik moet beginnen. Misschien het feit dat ik gisteren – nooit gedacht deze zin ooit te schrijven – serieus met een brokje in de keel naar het Songfestival keek. Wat we hoopten, gebeurde. We hebben… gewonnen. Niet door een kippendansje te doen of een vrouw met een baard te sturen: gewoon door muziek te maken die raakt.

Het is ongekend hoe een 25-jarige gozer, zo koersend op zijn eigen muzikaliteit, tweehonderd miljoen mensen op de wereld ervan overtuigde dat het Songfestival meer is dan een politieke stoelendans. Waar acts veelal wandelende diplomatieke missies zijn, verbloemd met glitters, hoge noten en douze points, lagen Duncans prioriteiten altijd bij de muziek. Hij maakte een lied zó intens gevoelig dat de wereld er niet meer omheen kon. Duncan vuurde af en schoot kaarsrecht in het hart.

De ironie wil dat ik een paar maanden geleden nog het artikel Wie de piep is Duncan? schreef, en meneer zich nu in één klap internationaal beroemder heeft gemaakt dan Anouk, André Rieu en Martin Garrix bij elkaar. Ik citeer mezelf: ‘Duncan Laurence klinkt als de schuilnaam van Dotan, als Dunkin’ Donuts, flauw flauw.’ Maar ik citeer ook: ‘Dit klinkt zo internationaal dat ik ineens snap dat een relatief onbekende het hol van de leeuw wordt ingestuurd. Duncan is een artistieke knakker en kan onwijs hoog zingen en gaat dat ook echt wel laten horen als ‘ie slim is.’ And oh yes, he did.

BESEF: WE. HEBBEN. GEWOON. GEWONNEN. DJEEZ.

Godsamme, wat gebeurde er gisteren sowieso veel, hè? De oud-winnaars die liedjes van elkaar zongen. De outfit van Conchita, de laat-alsjeblieft-de-kippen-vrouw-niet-komen-gedachten – oh kut daar is ze… De heftige spandoeken en SM-pakjes van IJsland, het valse gekrijs van Madonna die toch echt haar beste tijd heeft gehad (en die we ernstig aanraden op autotune-les te gaan bij Famke Louise). De briljante opmerking die Emma Wortelboer er vervolgens over maakte. Dezelfde Emma Wortelboer die de punten met een likje MDMA achter de kiezen leek uit te delen. ‘HELLOOOOO GUYS LOOOKING GOOOOOOOD’. Em, over een paar jaar kunnen we er samen om lachen. Ook om dat roze Pino-pak.

Afijn, terug naar de ster van de avond.  Het bijna-jank-punt was bij mij het ingezoomde beeld van Ilse DeLange die met trots naar beneden getrokken mondhoeken alleen maar ja, ja, ja kon knikken terwijl ze naar Duncan keek. ‘Jeetje… Het is gelukt?!?!’, het waren de eerste semi-droge woorden van Jan Smit en Cornald Maas voordat ze in juichen uitbarstten. Ze wisten gewoon bijna niet hoe ze moesten reageren toen bleek dat Zweden (eerlijk: de Grote Vriendelijke Reus had ook écht winnaarspotentie) het moest afleggen tegen ons briljante lied. We hebben gewoon – excusez le mot – fokking geschiedenis geschreven. Volgend jaar wordt het Songfestival bij ons gehouden en ik vind het insane.

Op de vraag waarom nu juist hij het liedjesfestijn heeft gewonnen, antwoordde Duncan: ‘Ik hoop dat het de muziek was, de tekst, het verhaal. En de performance, al het werk van het team. Ik hoop dat dat het was.’

Lieve Duncan, lief knaapje dat na de winst bijna niet meer uit zijn woorden kwam. Dat was het zeker. Je had Nederland niet beter kunnen vertegenwoordigen. We zijn allemaal Ilse-De-Lange-trots op je.

A broken heart is all that’s left
I’m still fixing all the cracks
Lost a couple of pieces when
I carried it, carried it, carried it home

I’m afraid of all I am
My mind feels like a foreign land
Silence ringing inside my head
Please, carry me, carry me, carry me home….