Dit is het moeilijkste aan vriendschappen
Inmiddels heb ik een fijne, vaste groep meiden om mij heen die ik toch wel beschouw als mijn beste en dierbaarste vriendinnen.
De een ken ik al sinds de peutertijd, de ander is er pas wat later in de studententijd bij gekomen, maar allemaal vullen ze elkaar op een bepaalde manier aan en hebben ze iets speciaals. Iets waardoor wij met elkaar matchen en waardoor we kunnen lachen en kletsen en dol zijn op elkaar, in goede en wat mindere tijden. Maar ook merk ik, hoe ouder ik word, dat vriendschappen niet altijd easy peasy summer breezy zijn. Soms is het gewoon verrekte lastig, een vriendin hebben. Hoe gek je ook op haar bent. En dat zit vooral zo.
Want het moeilijkste aan een vriendschap is misschien wel dat wat we ‘het dagelijks leven’ noemen. We zijn allemaal altijd druk en we staan allemaal altijd aan en moeten allemaal tig duizend dingen doen. Volgens onderzoekers hebben we gemiddeld vier beste vrienden en nog eens elf goede vrienden. Voor veel meer mensen in je leven is er amper tijd. Bedenk je dan nog eens dat je ook collega’s hebt die je wilt zien buiten werktijd, dat je al gauw een uur of 40 in de week kwijt bent aan werk en dat je ook nog familie en een eigen relatie hebt die tijd kosten en die je ook tijd wilt geven. Hoe weinig avonden en middagen in de week blijven er dan over, voor die 15 goede maatjes? Precies: not so much. Ga dat maar eens eerlijk verdelen.
Zeker nu ik bijna moeder word weet ik dat vriendschappen hier en daar op een wat lager pitje komen te staan. De tijden van naar tig feestjes gaan met hele groepen en alle tijd hebben voor lunches en koffies en etentjes zijn voorbij: ik zal nu eenmaal vanaf het moment dat mijn kindjes er zijn meer thuis zijn, meer thuis móeten zijn. Ergens maak ik me geen zorgen om mijn vriendinnen: die vaste club blijft. Maar toch is er ook weleens wat twijfel. Wat als ik ze echt amper kan zien als de boys er zijn? Wat als het verwatert, met die of die? Dat wil ik helemaal niet, ik wil ook alles blijven weten van hun levens, en een rol spelen in hun verhalen. Maar ja, straks staat alles in mijn huis op z’n kop en zal ik echt even moeten wennen aan die nieuwe rol in mijn leven. Hoe passen daar vriendinnen bij? Komen ze wel langs, in die roerige kraamtijd? Zullen ze vriendjes worden met mijn jongens? Dat gaan we meemaken.
Koester vooral wie je allemaal om je heen hebt en ach, laat dat ook eens wat meer blijken. Ik ga vandaag nog wat kaartjes sturen denk ik. Gewoon, omdat ik nu nog geen luier te verschonen heb. En omdat ik ze wil laten weten dat ik niet zonder ze kan, als mama.
