Dit vertellen de makers van La Casa de Papel je niet

Boom boom, ciao chicos y chicas! Eerlijk, ik ben de laatste tijd een beetje obsessed met de avonturen van onze Spaanse vrinden Tokio, Nairobi, Río, Denver, Oslo, Stockholm, Palermo, Raquel (moeten we nu echt zeggen Lisboa?), El Professor en de hele rataplan. Het seizoen loopt weer als een tierelier. En natuurlijk heeft iedere serie zo z’n geheimpjes, weetjes en dit-wist-je-niet-jes. Hmm, eens kijken wat de makers voor ons verborgen houden. Vijf fun facts. Komen ze.

1. Het originele idee was eígenlijk dat alle overvallers een terminale ziekte zouden hebben

Klonk een heel lange tijd heel logisch (en een perfecte reden voor een gezamenlijke roof met zulke verschillende types), tot ze bedachten dat het misschien wel een muy grande succes zou kunnen worden met muchos seizoenen. Tja, toch wat lastig dan. Dan maar alleen Berlin. Poor him.

2. Oorspronkelijk werd de serie uitgezonden op de Spaanse televisie

Netflix voorspelde een grandioos succes, kocht de beelden op en verknipte het tot miniserie van twee seizoenen. Seizoen 3 is het eerste dat is geproduceerd door Netflix zelf. En ja, dat valt te zien aan het budget.

3. Het karakter (en uiterlijk) van Tokio is stiekem gejat

De film Léon wel eens gezien, uit 1994? Hierin speelt Natalie Portman de rol van Mathilda, en heuj: die stoere chick met dat impulsieve gedrag, die bob, die (net iets te) korte pony, die choker om de nek, dat lijkt toch wel verrekte veel op… Tokio. Ja, de makers hebben het karakter Tokio grotendeels gebaseerd op een ander filmpersonage.

4. Dan nog even over ‘Bella ciao, bella ciao, bella ciao, ciao, ciao!’

Wist je dat het Italiaanse antifascistische liedje tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt werd als teken van verzet tegen Mussolini? En nog steeds wordt het nummer wereldwijd gebruikt bij opstanden.

5. Denver had in eerste instantie geen idee wat hij aan moest met de ‘gekke’ lach

Acteur Jaime Lorente keek in het script bij zijn naam en vond daar drieduizend keer het woord ‘trashy laughter’. Hij had geen idee wat ze überhaupt bedoelden, dacht: weet je wat, ik geef er gewoon een eigen draai aan en zo zag de ‘creepy laughter’ het levenslicht. In interviews wordt Jaime all the time gevraagd die na te doen, en hij wordt daar helemaal ongemakkelijk van.