Dit was het engste moment van mijn leven

Eigenlijk zijn alle ingrediënten voor een perfecte vakantiedag aanwezig. Wit zandstrand, dertig graden plus, stralend zonnetje, je kent het wel. We zijn net aangekomen in Uluwatu, Bali, en besluiten naar Dreamland Beach te gaan. Alleen de naam al: Dreamland. Klinkt hemels.

Is het bij aankomst toch niet he-le-maal. De zee is wild. Iets te wild. Nu ben ik sowieso al een held op sokken wat betreft watersituaties, maar iets in me voelt dat deze kolkende massa vloeistof onveilig is. De eerste golf komt verdacht dichtbij. ‘Ik wil weg hier, San, kom, we gaan.’ Meneer vindt het alleen maar grandioos, dus staat als een klein lachend jongetje naar de zee te staren. Oké, misschien stel ik me aan. Ik maak nog wel even een paar foto’s.

De tweede golf komt zo dichtbij dat ik besluit om op een omgevallen boomstronk te stappen, in de hoop dat mijn kleding droogt blijft. De derde golf is van het te gevaarlijke soort. De boomstam wordt door de woeste kracht van de zee naar achteren geduwd en op dat moment maak ik een domme keuze: ik stap er via achteren vanaf. Bij de vierde zeeklap val ik om en rolt het zware ding precies over mijn linkervoet. Shit. Ik trek aan mijn been, waar geen beweging in te krijgen is en verstijf van paniek.

Ik kan je zeggen dat er niets enger is dan weg te willen van een onveilige plek, maar het niet kunnen omdat je vastzit. Alles gaat snel. Ik zie een vrouw met een rode jurk + selfiestick en al de zee ingezogen worden. Politiemannen rennen het water in. Niemand lijkt naar mij te kijken omdat er wel mensen erger in nood zijn. Ik schreeuw naar Sander dat hij snel moet komen omdat ik pijn heb. In slowmotion zie ik hem op me af komen rennen. Ogen op standje geschrokken.

In een split second duwt hij de stam met een oerkracht van mijn voet af en tilt me op. ‘Lieverd, gaat het? Heb je pijn? Waar is je slipper?’ ‘Ik… ik weet het niet,’ stamel ik een beetje verbaasd. Ik zie dat de vrouw met de rode jurk uit de zee wordt getrokken door een stel mannen. Haar armen hangen raar.

Twee seconden later besef ik wat er zojuist is gebeurd of nog erger: had kúnnen gebeuren met mij en begin intens te brullen. ‘Liefje, kom maar, je bent veilig,’ zegt hij. Nooit eerder heb ik me zo erg aan mijn vriend vastgeklampt als die ochtend bij dat strandje.

Nu wil ik verder helemaal niet zielig doen want los van een pijnlijke enkel is er verder niets gebeurd (de vrouw met de rode jurk kwam thank god ook weer bij), maar wel werd ik me even bewust van het hier en nu. Eén domme keuze maken en het kan klaar met je zijn. Op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn. De mensheid kan haast alles beïnvloeden, maar de natuur is onvoorspelbaar en verwoestend.

Genoeg mensen in Indonesië hadden minder geluk deze maand en zijn omgekomen bij een tsunami. Mijn hart gaat uit naar iedereen die huilt. De les die ik heb geleerd? Als de sodemieter wegwezen als je aanvoelt dat iets niet veilig is. En bij een wilde zee NOOIT meer op een boom gaan staan, gewoon zo ver mogelijk wegwezen.