Dit zou je allemaal gedaan moeten hebben voordat je aan kinderen begint

Ik had toch wel een aantal dingen op mijn lijstje staan, hoor. Mijn vriend wilde namelijk alláng aan dat nageslacht beginnen en als het aan hem had gelegen, dan huppelden er nu al drie kleuters rond. Ik nog niet. Ik wilde nog zoveel.

Eerst wat meer reizen. Samen reizen. Ver weg. Feesten met vriendinnen. In het buitenland wonen. In het buitenland feesten met vriendinnen. Leuk werk hebben. Geld verdienen. Een deel van die studieschuld afbetalen. Trouwen. Nou ja, en zo geschiedde. Gefeest werd er. We vertrokken naar Californië en Hawaï, we gaven elkaar dat jawoord en woonden eerst nog een lange tijd in Boston. Ik had het allemaal niet willen missen of anders willen doen: dat had ik écht nodig. Want eerlijk? Nu het zwangerschapsverlof lonkt en mijn babybuik zó groot is dat alleen zitten nog amper gaat, vind ik het opeens weer doodeng. Ik word bijna moeder. En dan? Hoe doe ik dat dan? Kan ik ooit nog: reizen, werken en carrière maken? En, met kleine piepstem: nog eens naar een feestje?

Dit zou je volgens mij zeker moeten doen voordat je aan kinderen begint:

• Die verre reis dus maken, met of zonder partner. Eigenlijk zonder. Met vriendin. Ik weet nog dat ik ooit in Auckland landde met het vliegtuig en alleen maar kon denken: zo. Nu ben ik het verst weg ooit van Nederland. Eng en cool at the same time.
• Een keer GOED feesten op Ibiza. Details zelf in te vullen. Maar goed feesten dus, dat snap je.
• Mag je verder ook zelf invullen maar, nou ja, kijk eerst eens goed rond in het land der mannen. Pas dan weet je waar je echt voor kiest.
• Maak eens een fout: een ruzie, een andere liefde, een chaotische dag, een rommelig leven, een break-up, een traan, een boze vriendin, een kattige zus… Ga op je bek. Maak het allemaal eens mee. Heb je nodig later, als alles koek en ei is en alles easy gaat. Ooit leefde je uit een koffer zonder huis zonder man zonder baan, zoiets. Leer je van. Word je groot van.
• Drink wekelijks genoeg wijn en heb genoeg katers zodat je het niet mist die negen maanden.

We gaan het meemaken. Dat het andere tijden zullen worden, dat is zeker. Maar juist misschien ook tijden waar ik aan toe ben. Want eerlijk: ik hoef niet nog een keer te backpacken door Australië. Ik hoef niet nog een keer los te gaan op een Full Moon-feest op Bali – of was het Thailand? Of weer studeren. Ik moet er niet aan denken. Fijn toch, als die wilde en warrige en o zo drukke en gezellige tijden zijn geweest en je verder gaat met je leven? Een grote nieuwe stap – de grootste die ik ooit ga zetten waarschijnlijk. En ja, het liep allemaal anders dan ik had bedacht en gepland. Die reisjes, studies, vriendinnen, bruiloft… Die kon ik allemaal uitstippelen en plannen en doen zoals ik het wilde. Maar aan kinderen beginnen: dat was de grootste verrassing uit mijn leven. Je weet niet hoe snel je zwanger bent, je weet niet hoe je zwangerschap gaat, je weet niet hoe je het allemaal gaat doen en hoe je je voelt en in mijn geval of je er dus gelijk twee krijgt. Het is gelopen zoals het is gelopen en natuurlijk had ik tijd nodig om eraan te wennen. Maar ik ben er nu in maand negen aan gewend. Ze hebben namen, allang, in mijn hoofd, en ze zijn er ook echt bijna. Echt bijna. Mijn buik klotst de hele dag van de babyactiviteiten en elke keer dat ik iets voel draaien of bewegen denk ik: o, wat zijn jullie nu al groot. Ze zijn bijna klaar voor deze wereld. Bijna gaan we elkaar ontmoeten. En laat ik ze nooit meer los.

Want denk maar niet dat mijn boys ooit naar Thailand naar een strandfeest mogen. Of naar Ibiza. Nee, dat heb ik als ervaringsdeskundige alvast voor ze verpest.