En ineens ben je oud

Gisteravond was ik aanwezig bij de show van Marc Cain. Reuze fijn. De collectie was de meest eigentijdse en hebberig makende die ik ooit van het Duitse merk zag (het resultaat van een nieuwe designer), ik was in goed gezelschap (model Marvy Rieder en haar leukste manager Hans van der Veen), er was meer Taittinger-champagne dan water en er waren kleurrijke personen. Marvy is Marvy, zij kent alles en iedereen en praat met alles en iedereen. Dat gaf Hans en mij de tijd om even goed bij te praten, want wij kennen elkaar nog uit mijn vorige televisieleven. Afijn.

Hans is iets ouder (ik ga Hans nu alvast een beetje de schuld geven van wat mij later overkwam), te weten: hij is 70 en ziet er uit als 60, en wij stonden op politiek correcte afstand het schouwspel te aanschouwen. Marvy draaide zich om en stelde ons aan haar gesprekspartner, een Duits VIP-meisje, voor. “Uns Sie sind Marvies Mutter?” Ik stamelde. Dit verstond ik niet goed. Dus ze herhaalde het. Of ik haar moeder was. Nou, dan was ik er wel heel vroeg bij geweest, want Marvy is 38 en ik ben 46. Het meiske wenste zich een gat in de vloer en droop entschuldigungend weg.

Ach, dacht ik, dat komt vast door Hans. Ze denkt natuurlijk dat hij mijn man is en dan is de optelsom dat ik de moeder moet zijn vast snel gemaakt. Geef me een glas en ik denk er niet meer over.

Tot we later in Borchardt zitten, het restaurant in Berlijn waar echt iedereen die ‘iemand’ is verzamelt op dagen als deze. Aan onze tafel schoof actrice Esther Schweins aan, die ik weer heel erg op Julianne Moore vond lijken. We spraken over het leven, de liefde en natuurlijk over kinderen. We waren ongeveer even oud, vermoedde ik. Ik vertelde hoe oud mijn dochters waren. “Zo jóng nog?” vroeg ze verbaasd. Alsof het een medisch wonder was dat iemand van mijn leeftijd nog een kind had kunnen baren. Lieve mensen, ik was 39 toen ik mijn jongste dochter kreeg. Da’s toch niet zo heel raar?

Met Hans (je weet wel, mijn man op leeftijd) besprak ik stiekem even hoe oud deze actrice zou zijn. Mijn leeftijd toch? Hij googelde onder tafel. Ze is uit 1970 dus 50, zo sprak hij. Hoho, verdedigde ik mijn verse vriendin. Ik ben uit ’72 en ik ben 46 dus zij is 48, niks 50. Hans keek me even streng aan. “Als je 46 bent, ben je 46. Ben je 48, dan ben je gewoon 50.”

Vanochtend appte ik mijn 60+ vriendin Peggy en vertelde het verhaal. “Wen er maar aan, May. Als mensen voor je gaan opstaan in de tram, dan pas moet je je echt zorgen gaan maken.”