de nieuwe liefde van carolien
Als je kleine ziek is, dan kun je het wel schudden: naast het feit dat ik binnen een dag of twee dezelfde symptomen heb (probeer maar eens een dag niet met je kleine te knuffelen, snotneus of niet) is onze nachtrust even ver te zoeken… Al een week slapen we maximaal een paar uur per nacht, omdat Otis om het uur wakker wordt, vervolgens maar tussen ons in komt liggen en daarna om vijf uur de dag al wil beginnen, om vervolgens overdag de vrolijkheid zelve te zijn ondanks lichte verhoging en een hoofd vol snot. Kun je dat humeur niet ‘s avonds doorzetten? Ik snap inmiddels wel dat mensen nachtenlang wakker houden een zeer effectieve martelmethode is. Van het weekend maar even alle middagdutjes meedoen om wat bij te tanken.
Als je een jaar lang elke avond ergens anders in Amsterdam zou gaan eten, dan heb je denk ik nog niet eens de helft van de restaurants afgevinkt. Meestal denk je toch aan hetzelfde lijstje met favo plekken, maar daar ga ik verandering in brengen: vanaf nu verplicht ik mezelf om telkens op zoek te gaan naar onontdekte pareltjes. Zo kwamen we terecht bij restaurant Satchmo op het Rokin, waar ik ongeveer dagelijks langs fiets. Ik was direct verliefd op het pand, met allerlei aparte ruimtes die elke week een andere sfeer uitstralen. De bar bovenin is prachtig om te starten met een van de heerlijke cocktails en de menukaart vraagt om alle gerechten te ‘sharen’, zodat je zoveel mogelijk smaakjes kunt proeven. Onze favoriet: de zeebaars ceviche en lobsterpasta. Oké, misschien maken we voor deze nieuwe parel wel een uitzondering; we bezoeken ‘m snel een tweede keer.
Na afgelopen weekend was m’n stem eventjes met vakantie. Drie dagen lang stonden we met onze Lemej voedingsshawls op de We Are Pregnant beurs, met groot succes. We kregen veel enthousiaste reacties en er kwamen dames langs die de shawl meteen kochten voor hun borstvoedingsperiode. Maar aangezien ons product toch wat uitleg behoeft, heb ik ons verhaal zeker een stuk of duizend keer verteld. Geen wonder dat die stem even toe is aan een break.
Vandaag zet Omroep MAX zich in voor de Hersenstichting. Nu vraag je je misschien af wat mijn relatie hiermee is: omdat de vreselijke hersenziekte Huntington in mijn familie zit, ben ik gevraagd om hierover te praten in de uitzending. Ik vind het belangrijk om deze mensonterende ziekte wat meer een gezicht te geven, in de hoop dat families die met deze ziekte kampen er meer over durven te delen zodat het ‘taboe’ wordt doorbroken. Gelukkig lopen er op dit moment wereldwijd vier onderzoeken die hopelijk over een paar jaar een remedie gevonden hebben, die ook gebruikt kunnen worden voor onderzoeken naar andere hersenziektes. Hopelijk wordt er met deze actie van Omroep MAX veel gedoneerd aan de Hersenstichting, zodat alle onderzoeken kunnen blijven doorgaan.
