Groot gebrek aan richtingsgevoel

In mijn lijf ontbreekt richtingsgevoel. Ik rij sporadisch dezelfde heen- en terugweg. Eigenlijk nooit. Google Maps is mijn eerste levensbehoefte. En zelfs met het dwingende stemgeluid van Janine (ik heb haar maar een naam gegeven) moet ik de weg nog weleens vragen. Dramatisch. Ook al voel ik me tijdens het dolen weleens Remi, en ik weet dat ik niet de enige ben. Dit zijn de acht dingen die je denkt als je je altijd verloren voelt:

1. ‘Keer om naar het westen.’ Janine, het westen? Alsof ik een kompas bij me heb. Dus wat ik dan doe: ik loop alle kanten op. Dan heb je de real-life versie van een kip zonder kop, totdat Maps me weer bij de hand neemt.
2. Ooooh, zijn we hier?
3. Standaard linksaf slaan als je een winkel uitloopt en daarna 30 seconden als een soort Alice in Wonderland uit je ogen staren. Totale desoriëntatie.
4.  Je vraagt nooit aan één voorbijganger één keer de weg. Nee, meestal zijn het er drie. Voor de heenweg.
5. Hotels zijn ook dé plek om te verdwalen, vooral als er op meerdere etages meerdere liften aanwezig zijn. Forever lost.
6. Dat het op een verjaardag, of waar dan ook, gaat over een route die je ‘surprise, surprise’ niet kent. Zo’n gesprek verloopt zo: ‘Ken je de rondweg?’ Je zegt dan ja en knikt nee. ‘Nou, daar en dan bij de kruising links schiet je na drie stoplichten de ventweg op. Rotonde rechtdoor, links, links en je bent er.’ Joe.
7. De eerste twee maanden van een nieuwe werkplek worden de heen-en terugweg gemapst.
8. Paniekaanvallen in de auto. Dat je dan totaal de weg kwijt bent op een weg waar je 80 moet rijden. En Janine die route maar herberekenen…

Ik denk dat ik maar op cursus moet gaan. Wie joinet me?