Hé André,

Zo, die kwam uit onverwachte hoek, zeg. Bridget. Ik had van alles gedacht. Verwacht ook, maar dit, nee, deze had ik even niet zien aankomen. Het kleurde mijn zondag, moet ik zeggen. Want joh, hoe gezellig is het daar in die Boulevard-studio?Je moet weten dat ik daar ook ooit de vader van al mijn kinderen (het zijn er een stuk of drie) heb geschaakt (of hij mij, daar wil ik van af wezen), en zo zijn er wel meer Boulevard-koppeltjes ontstaan. Tot trouwen aan toe.

Wat mij opviel is dat door de voorzichtigheid in jullie bevestigingsformulering (ik las woorden als ‘onderzoeken’ en ‘contact hebben’) ik voelde dat het meer was dan een wild wipje in de kleedkamer. Jullie haalden jullie kinderen aan en jij noemde nog expliciet dat je je ex en de moeder van je zoon hebt ingelicht. Ik vraag me af hoe jullie zondag geweest moet zijn, wetende dat alle appgroepjes in Nederland ontploffen. Dat de een je een held vindt, de ander je een bedrieger. Geen plek is veilig voor jullie. Misschien zijn jullie naar het strand gereden. Muts tot over je wenkbrauwen, sjaal tot boven je neus. De telefoons thuis. Zoiets. En dan kom je thuis en kijk je heel voorzichtig even op Instagram. André, ik heb je timeline niet bekeken, maar blijkbaar stond er zoveel naars dat je de drang voelde tot het schrijven van een eigen bericht.

Dat het al uit was, dat jullie al niet meer samenwoonden, dat je Monique niet hebt bedrogen met Bridget. Ik geloof je want ik ken eerlijk gezegd alleen de situatie waarbij jullie vertellen net weer bij elkaar-net weer uit elkaar- zijn. En toen Johnny de Mol laatst vroeg of je over vijftien jaar nog bij Monique zou zijn, duurde je stilte net even iets te lang. Dus niemand, niemand, niemand dacht dat je elke dag in een met rozenblaadjes bestrooid bedje stapte. Wat mijn punt is, dat vraag je je ongetwijfeld wel af zo ondertussen, is dat ik geloof dat jullie uit elkaar waren maar dat als dat niet het geval was, daar ook niemand iets over te zeggen heeft.

Solliciteren doe je ook zonder je huidige baas te informeren en de liefde laat zich net even iets moeilijker sturen dan je carrière. Een blik blijft kleven, een handdruk veroorzaakt een vonk. Het is de natuur. Ik werkte ooit bij een grote uitgeverij. Als je daar uit dienst trad, moest je vier A4’tjes met uit dienst gerelateerde opdrachten uitvoeren. Daar je laptop inleveren, die mailen om je e-mail stop te zetten, daar een stempel halen voor zus, daar een vinkje voor zo… Zou dat dan ook zo in de liefde moeten? Dat je de ouders van Monique bezoekt en aankondigt dat je het appcontact met Bridget gaat intensiveren? Hou nou toch op, zeg. Ik ken geloof ik niemand die in een relatie zat met een kind en die een brave tussenpauze inlaste en zich toen pas openstelde voor de ander. De liefde laat zich niet leiden. Het is zo moeilijk om afscheid te nemen van iemand waar je zoveel van hebt gehouden dat je samen kinderen kreeg dat je een flinke duw nodig hebt om de sprong te wagen.

Dat is lastig, maar ook prachtig. En als jij nu maar heel goed zorgt voor de moeder van je kind en haar in ieder geval alles geeft waar ze blij van wordt, dan weet jij in ieder geval dat jij hebt gedaan wat je kunt.

Ik weet dat dit zwaar is voor Monique, maar laten we eerlijk zijn: die hobbelweg die jullie relatie heette was ook niet wat zij van het leven hoopte. Dus ik zou zeggen tegen jullie allebei: leef. Alsof het je laatste dag is. Volgens mij ben jij daar al heel goed mee bezig.

Amen.