Hoe zeg je tegen iemand dat ‘ie niet okselfris is?

Tas over de rechterschouder, deur achter me dicht, op een holletje naar de auto. Scheiße, pardon my German, deootje vergeten op te doen. Dan gaat mijn tas dus op z’n kop op de bijrijdersstoel, om te zien of er nog een verdwaalde roller in zit. Het idee alleen al dat ik mogelijk wel eens zou kunnen gáán ruiken vind ik vreselijk. Maar hoe zeg je het iemand als ‘ie consequent niet helemaal okselfris is?

Allereerst vind ik dat je de mens an sich gewoon níet voor lul moet laten lopen. Ik noem het beestje maar even bij de naam. De big boss met de hele groentela tussen de tanden naar een afspraak buiten de deur laten gaan, je buurvrouw waarbij iets opmerkelijks uit de neus steekt, je collega die met haar derrière in een substantie is gaan zitten… Zeg het. Niets is gênanter dan jezelf in de spiegel zien en je afvragen hoe lang je al rondloopt met pandaogen, toch? Het is misschien even ongemakkelijk om te zeggen, maar de persoon in kwestie voelt zich ongemakkelijker.

Maar zweet en uit je mond ruiken is van een andere orde; stinken heeft te maken met persoonlijke hygiëne en je raadt het al: dit is zó persoonlijk dat we niet durven. Ik ben zelf ook een bange schijterd op het transpiratievlak. Je hoort me hooguit een keertje ‘poeh’ zeggen en met m’n hand voor de neus wapperen, omdat er blijkbaar iemand langsliep die niet helemaal okselfris is. Schijnheil. Ik zeg het heus wel tegen iemand die dicht bij me staat, alleen stinken die op de één of andere manier nooit. Heel apart.

Voor je iemand volstopt met Smint moet je wel weten dat 15 procent van de mensch last heeft van halitose a.k.a. uit de mond rieken. De tandarts is dan de man/vrouw om dit op te lossen. En ook de zweetgeur kan zomaar een medische oorzaak hebben. De producer van de lucht weet vaak van niks, want je ruikt jezelf meestal niet.

Wil je toch iets zeggen? Hou het dan heel erg bij jezelf. Zeg nooit: je stinkt. In de Volkskrant las ik net misschien wel de chicste manier om iemand attent te maken op de zwoksel: “Mag ik je iets persoonlijks zeggen? Het viel me net op dat je een beetje rook. Misschien moet je daar iets aan doen.” Netter krijg je het niet en als het om je collega gaat, dan heb je altijd nog die ene vertrouwenspersoon die de boodschap extra, extra, extra voorzichtig in kan pakken.