Ik ben 32 jaar en ik heb een hernia

Ik typ dit met mijn voeten op een duimendik Chanel-boek om de druk van mijn benen af te halen en ondertussen probeer ik mijn ruggenwervel te stapelen. Zo noemt de oefentherapeut dat. Daarmee verlicht je de druk op de zenuw, die uitstralingspijn geeft naar mijn rechterbeen en waardoor mijn voet ook een beetje vreemd tintelt. Ik ben 32 jaar en ik heb al tien maanden een hernia. Pardon my French, maar what the F? Daar ben ik toch veel te jong voor?

Hoe ik eraan kom? Ik heb geen idee. Ik stond vijf dagen per week in de sportschool, was fit en ineens liep ik trager dan de gemiddelde seniorenwandelclub met stokken, had ik non-stop pijn en voor ik het wist lag ik in mijn joggingpak in de MRI-tunnel. Een hernia, was het vonnis. Ja, je bent jong en ook nog een vrouw, wat niet zo vaak voorkomt want het is eigenlijk een middelbare mannenkwaal (seriously?), maar doe het er maar mee. De neuroloog stuurde me naar huis met een tas vol gekleurde poeders en pillen en zei dat ik het eerst maar eens een maandje rustig aan moest doen. Ik stonede die tijd wat door, bezigde twee maal daags ligtherapie op kantoor en deed braaf een triljoen oefeningen per dag. Het is allemaal heus minder dan het toen was, ik ben zelfs (zo goed als) van de medicijnen af, het ging zo voortvarend dat ik dacht wel weer een keertje te kunnen boksen en daar gingen we weer.

Als je blijft eten wat je al deed en van vijf keer sporten naar bejaard bewegen gaat, dan doet dit ook nog dingen met je lichaam. Pijn doet weer dingen met je gezicht (een labyrint aan rimpels op het voorhoofd). Een lichaam dat niet werkt doet dingen met je hoofd. Je voelt je trouwens ook behoorlijk senior als je onder behandeling bent bij een herniacentrum (niet sexy, ik herhaal: niet sexy), dus daarom vroeg ik mijn scan maar eens op bij het ziekenhuis, misschien dat mijn fysio nog een beetje aan het ruggetje kan klussen ter improvement. Waardoor ik nu al een uur af en aan door de foto’s van de binnenkant van mijn lijf zit te scrollen en ik me afvraag of dat witte randje nou vet is of iets anders en of die donkere vlekken organen zijn waar ik het bestaan niet van weet. Ik stuur de foto’s ook door, alsof het mijn laatste vakantiekiekje is, met begeleidend pijltje waar de tussenwervel moeilijk doet. En ondertussen foeter ik binnensmonds verder, want ja, het is logisch dat je baalt, maar nee, je mag ook weer niet te veel klagen want dan word je vermoeiend voor de mensen om je heen (sorry).

Lange tirade in het kort: ik weet het niet meer, maar het moet over. HELP. Stuur alsjeblieft al je waargebeurde verhalen, tips, telefoonnummers en wonderdokters naar adeline@amayzine.com en help me van mijn hernia af.