Ik heb last van Netflix-schaamte

In oktober viel ik in slaap op de bank, in november viel ik in slaap op de bank (mijn vriend trouwens ook, gezellig stel dat we zijn) en toen gaf ik het Spaanse geratel maar gewoon op. La Casa de Papel was niet voor ons gemaakt. Tot vorige week.

Ik probeerde het nog één keer, want je kent al die nonsens over driemaal vast wel en als ik in één recht geloof dan is het scheepsrecht. Mijn vriend werd voor de tv geparkeerd, want hij zag het vrijwillig nog niet helemaal zitten, en vamos, daar gingen we. Geen idee wat ik die eerste twee keer heb zitten doen, slapen waarschijnlijk, maar wát een serie, wat een helden, wát een loeder, die Alicia. En nu heb ik dus last van Netflix-schaamte. Da’s niet dat je je schaamt voor een serie of dat je het nog niet gezien hebt, maar voor de korte tijd waarin je de serie wegsnoept. Om even de tijdlijn te schetsen: we begonnen donderdagavond aan de eerste van de eerste van La Casa de Papel en gisteren zagen we de laatste van de laatste. Eten deden we op de bank, de zaterdag deden we op de bank, elke avond deden we op de bank. Het is om je kapot te schamen.

Nu zou ik de boel nog een beetje kunnen bedekken, want de meeste mensen denken dat het alleen om het laatste seizoen gaat. Maar eerlijk als ik ben, zeg ik dan toch maar dat we er in zes dagen drie seizoenen doorheen hebben gejast, waarvan we allebei vier dagen moesten werken en zondag op het terras zaten, doe de rekensom maar. Je krijgt er Netflix-schaamte van, want dat bestaat dus blijkbaar.

Netflix-schaamte is een beetje hetzelfde als vliegschaamte. Het is je schamen twee-punt-nul. Maalden we er vroeger niet om, ineens begin je te fluisteren want oei oei en ai ai. Per abuis een kapot glas in je restafvalzak doen? Klimaatschaamte. Een kinderwens van meer dan twee? Daar krijg je meer-dan-twee-kinderenschaamte van, las ik in Het Parool. En Netflix-schaamte dus, want mijn hemel, wat je met die tijd óók had kunnen doen. Het is een beetje het nieuwe schamen. Maar je schamen is wél van elke tijd en schaamte is ook nog eens heel nuttig.

Je schaamt je omdat je afwijkt van de sociale norm. Maar, zo zegt filosoof Coen Simons tegen de betreffende krant, je maakt het ook meteen bespreekbaar door het beestje een naam te geven. Natuurlijk is het even ongemakkelijk, maar door schaamte maak je blijkbaar ook contact en al het mooie ontstaat outside your comfort zone. Zeggen ze. Oké, ik heb non-stop La Casa de Papel gekeken in elke vrije minuut die ik had.

Hmmm, klein probleempje: ik geloof dat ik er wel mee kan leven. En Netflix, wánneer komt dat volgende seizoen?

P.S.: Dit is waarom je seizoen 3 eigenlijk niet zou moeten bingen.