Ik keek The Knight Before Christmas zodat jullie dat niet hoeven te doen

Tuurlijk zijn kerstfilms vaak al een lopend cliché, maar je hebt gradaties. Even voor de beeldvorming: ik keek deze film op zaterdagavond, met een medium tot erge kater, had weinig zin om na te denken, dus dit leek me de beste optie. En zelfs in deze staat heb ik geen idéé wat ik heb gekeken. Had ik meer moeten nadenken? Juist minder? Wie niet nadenken is wel duidelijk, dat zijn alle personages in The Knight Before Christmas. Zoveel clichés, rare verhaallijnen en het einde geeft ook nog aan dat er wellicht een deel twee komt. Oh god…

De film draait om Brooke (Vanessa Hudgens), een basisschoollerares die in een kast van een huis woont met een extra guesthouse. Ik gok dat haar dorpje met dat soort salarissen weinig last van docentenstakingen heeft. Haar laatste vriendje ging ervandoor met een ander, waardoor ze nu het vertrouwen in de liefde kwijt is. Ach gossie. Is natuurlijk sneu, maar die Brooke is in deze film zó over the top een absolute good girl dat het irritant wordt. Niemand is zó lief en perfect. Haar nichtje van ongeveer tien jaar vraagt zelfs aan de kerstman of er eindelijk een leuke man kan komen, want Brooke verdient dat zo. Ik weet niet hoor, maar mijn familieleden van tien vragen om iPhones, PlayStations, paarden en een racefiets. Dat klinkt overigens ook veel geloofwaardiger. Overigens krijgt datzelfde nichtje uiteindelijk een puppy, waarvan nooit duidelijk wordt wie die heeft gegeven. Heel irritant.

Maar goed, de kerstman zit toevallig naast een tovenares (I kid you not hiermee), en die heeft toevallig ook net een ridder uit de veertiende eeuw getransporteerd naar het dorpje waar Brooke woont (I really kid you not ook hiermee). De bijzonder snel aangepaste Sir Cole gaat op wandeltocht en botst — natuurlijk — letterlijk tegen Brooke op. Detail is dat deze Sir Cole uit Engeland komt en deze tovenares om de één of andere reden heeft gekozen hem niet te laten tijdreizen in Engeland maar in een winters dorpje in Amerika. Van een jetlag heeft-ie overigens geen last. Auto’s noemt hij stalen paarden (maar vergeet effe dat paarden geen sturen hebben, of gaspedaal, of dat er eigenlijk precies nul overeenkomsten zijn tussen deze twee behalve dat ze allebei vooruit kunnen), tegen het apparaat Alexa blijft-ie maar lullen, maar hij kijkt weer niet op van elektriciteit, het Amerikaanse accent of dat huizen daadwerkelijk een inrichting hebben en het binnen warm is. Zelfs een Amerikaanse menukaart heeft-ie meteen door.

Oké, de clichés. Het nichtje van Brooke raakt vermist en is op één of andere vage manier op een wak ijs terechtgekomen. Maar fear not, ridder Sir Cole heeft de kennis om haar te redden. Bij niemand in Brookes omgeving gaan alarmbellen rinkelen dat een Engelsman gewapend met een zwaard bij haar komt logeren. Of misschien, ik weet het niet hoor, het feit dat hij écht denkt een ridder te zijn uit de veertiende eeuw? Niemand denkt dus na in deze film. Maar goed, ware liefde sta je natuurlijk niet in de weg, dus het is een happy ever after tussen Brooke en Sir Cole. Wel nadat Sir Cole in de veertiende eeuw toestemming heeft gevraagd aan zijn broer net voordat die geridderd wordt. Hij neemt voor deze tweede trip naar 2019 ook even z’n paard mee. Wie zegt dat romantiek dood is? Bij deze heb ik jullie anderhalf uur van jullie leven bespaard. Beter nog maar een keer Love Actually kijken.