Ik krijg jeuk van de KonMari methode

In de eerste drie minuten van KonMari Your Life (ik weet heus wel dat het Tidiying Up heet hoor, maar dit past beter) kreeg ik het al op mijn heupen. Ik betrapte mezelf erop dat ik het scherm een beetje wegdraaide van mijn vriend, want het was alsof ik hem in de verte hoorde, alleen extremer in het gedachtengoed en dan in een kleine vrouwelijke versie met donker haar en een pony. Genaamd: Marie Kondo.

Maar ik moet zeggen: het intrigeerde me. Zo bingede ik van het jonge gezin (waarvan moeders nog borstvoeding gaf aan het kind van vier) door naar de vrouw met onwillige man en teveel aan kerstversiering. Is het je trouwens ook opgevallen dat de translator een extreem fijne stem heeft? Da’s denk ik om de klanten in kwestie kalm te houden bij alle opruimstress.

Maar, ik wil het even hebben over het KonMari-systeem, dat als volgt werkt: je begint met de kleding, daarna de boeken gevolgd door de paperassen en tot slot je komodo (dat is alle zooi die overblijft en geloof me: dat is nogal wat). Bij alles kies je tussen opruimen of weggooien, maar er is één maar: je mag iets alleen houden als het je een spark of joy geeft. Nou, geloof me, de houten pollepel laat niets in mijn binnenste ontsparken, maar nodig heb ik ‘m vaak. En dan heb ik het nu alleen nog maar over het keukengerei, stel je voor dat ik mijn garderobe onder handen neem. Want zo kan die net wat te krappe broek echt heel veel joy bij me losmaken, alleen moet ik daar nog eeeeventjes geduld voor hebben.

Ik geloof in weggooien hoor, hoarden is niet mijn forte, maar om een shirt met een gaatje erin van mijn riem te bedanken voor de geleverde diensten vind ik wat ver gaan. Want Marie wil dus dat je dat doet. Je moet je huis bedanken, je moet álles bedanken voor je het in de vuilniszak deponeert, weet je wel hoe lang je dan bezig bent? Ik zie de dagteller van het gezin met de borstvoeding ondertussen ook al op 26 staan, maar dat snap ik wel. Meine gute.

En eerlijk, Marie, van je kleding vouwen een sociale activiteit maken is gewoon een beetje seksloos. Ik zie mezelf en mijn vriend al rechtopstaande bundeltjes maken en ondertussen vertellen hoe de dag was. Doe ik toch liever met een goed glas wijn en wat charcuterie. Marie Kondo en KonMari je leven maar overhoop, ik houd het bij mijn huis-tuin-en-keukenskills. Die gaan al eeuwen mee, dat bewijzen de generaties voor ons wel.

Wat ik dan trouwens weer wel briljant vond waren die bakjes in die la, waar je dan al die bestemmingloze meuk in kunt doen die altijd overal rondslingert. Misschien dat ik die wel toe ga passen in huis, dat ik toch één klein KonMarietje doe, maar dan mag je dat niet doorvertellen. Capiche?