Is het imago van de tattoo in 2019 beter of toch niet?

Vijftien was ik toen ik het parkeerterrein bij het winkelcentrum afschuimde, waar de tattooshop op de hoek zat. “Ik doe het gewoon stiekem,” riep ik een beetje stoer tegen mijn vrienden. Maar ik zette geen voet over de drempel en ging blanco weer naar huis, want ergens hoorde ik het commentaar van de familie, of ik die goede baan later wel echt wilde en wat mijn baas dan wel zou zeggen van de inkt op mijn lijf.

“Addie, heb je een tattooooo? Oh, ik vind het wel heel cool.” Dat zei ze. Nu kwam ik niet met de trampstamp (sorry, maar zo heten ze in de volksmond) op mijn onderrug aan die ik op mijn vijftiende wilde, maar met een klein en fijn geometrisch kompas op mijn pols. Daar kan het natuurlijk aan liggen, maar feit blijft dat de reactie op een tatoeage nu wel anders is dan vijftien jaar geleden. Al verdenk ik May ervan dat ze het toen ook al had kunnen waarderen.

Ik was in Kopenhagen, zette mezelf op de lijst bij Le Fix en ging geïnkt naar huis. Het belangrijkste voor mij is waar ‘ie voor staat. Niet dat ik dit vergeet als ik die gedachte niet vereeuwigd had op mijn pols, maar het is iets dat ik graag met me mee wil dragen. Ik hou van het creatieve, het uitgesproken idee, het net even anders doen, maar in de vorige eeuw pakte het hebben van een tattoo niet altijd even positief uit. Met tatoeage had je een imago, was je misschien wel een tikkeltje ordinair, had je een ruw leven (geleid) en het had zéker invloed op je werk. Hoe kan het dat het imago van de tattoo in korte tijd zo veranderd is? En: ís dat eigenlijk wel zo?

Beautify deed een onderzoek naar vrouwen met tatoeages. De respondenten kregen drie foto’s te zien: een vrouw zonder tatoeages, een vrouw met een paar tatoeages en een vrouw met een sleeve. Wat bleek? Opleiding, inkomen en de baan werd bij alle drie hetzelfde geschat. De dame zonder tattoo kreeg de labels spontaan, vrolijk en vriendelijk. Bij een paar werd ze gezien als zelfverzekerd, stoer en ambitieus. Met een sleeve was je zelfverzekerd, stoer, maar werd ambitieus vervangen door sociaal. Kleine disclaimer: het onderzoek werd gedaan onder 14- tot 40-jarigen. Ik vraag me toch af wat de generatie daarboven van mijn versiersel vindt.

Voorbeeldje. Stel dat ik een carrièremove wil maken en (ik noem even iets) aan de slag wil als stewardess, dan kan een werkgever me verplichten om mijn tatoeage te bedekken. Dat is bij wet vastgelegd. Maar inmiddels heeft ook één op de tien mensen in Nederland een tatoeage en zelfs de uitzendbureaus merken dat het bijna geen probleem meer is. Hoe het komt? De techniek is beter, de tattoo artist wordt gezien als kunstenaar (een wachtrij van twee jaar is geen uitzondering), er is meer keus in ontwerpen én mensen zijn ijdeler en hebben meer geld over om hun lichaam mooier te maken.

Lijkt het er toch op dat ik precies lang genoeg gewacht heb met zetten, waarvan akte, waarde familie.

P.S.: Deze muze van Karl Lagerfeld heeft misschien wel de meeste tatoeages onder de topmodellen.

Met dank aan: RTL Nieuws, Beautify