Je bent niet de enige: dit zijn onze állergrootste miskopen

Pijnlijk maar waar. Er hangt op dit moment voor honderden euro’s aan miskopen in je kast. Met veel bombarie en liefde haalde je ooit een bepaald item binnen, en daarna, tja, was het toch niet zo leuk als je dacht. We hebben heus allemaal wel eens miskoop. Toch eh, collega’s? Oké oké, weet je wat, ik trap wel af.

Kiki

‘Eigenlijk had er al een belletje moeten gaan rinkelen toen ik vorig jaar met zes schoenendozen de Shoebaloo-sale uitliep. Het ging ook allemaal iets te gretig. Iets met zwart voor de ogen. Die Prada’s zitten totaal kut, de Gucci-loafers zijn absoluut een maat te klein en over die puntige Dolce-loafers met tijgerprint met gekleurde studs en strassstenen wil ik gewoon liever niet meer praten. Ik krijg ze niet eens verkocht op Designer-Vintage en dat zegt al genoeg, denk ik.’

May-Britt

‘Nou, er was een keer een ponchoachtig iets van Isabel Marant waarvan ik dacht: die MOET ik hebben. Life will never be the same zonder, snap je? Dus we kochten het. Voor vierhonderd euro. Toen ik hem ’s avonds in de hotelkamer had liggen (we waren in Antwerpen), zei Ewart: ‘Het is eigenlijk gewoon een vierkante lap met een gat er in.’ En dat was het eigenlijk ook.’

Lilian

‘Ik heb vorig jaar Gucci-loafers gekocht met studs en een zwaar vierkante neus. Ik heb ze nog nooit gedragen en iedere keer als ik er naar kijk denk ik: aiii… Maar mijn pijnlijkste miskoop is in mijn tienertijd geweest. Ik moest en zou Uggs hebben die nergens verkrijgbaar waren, dus zocht ik ze op op eBay. Ik bestelde mijn maat – dacht ik – maar het ging om een Engelse maat en ik heb hartstikke dyscalculie. Lang verhaal kort: ze werden uiteindelijk bij de douane vastgehouden, ik moest honderd euro extra betalen om ze te laten verzenden en toen ze aankwamen bleek het schoenmaat drieënveertig te zijn. Ze waren door de maat ook echt níet te verkopen, dus toen heeft mijn broertje ze als sloffen gedragen.’

Danielle

‘Ik koop gerust laarzen een maat te klein als ik ze wil hebben. Oh, en kunnen we het ook even hebben over die grijze Balenciaga-tas die ik eigenlijk alleen kocht omdat-ie ‘spotgoedkoop’ was terwijl ik achteraf de kleur grijs niet echt mooi vond? Zo kan ik nog wel even doorgaan.’

Lotte

‘Mijn allergrootste miskoop was een soort babyblauwe, strandachtige jurk met brede spaghettibanden, een V-hals en stiksels bij de heupen waardoor-ie ging plooien en waardoor mijn heupen GIGANTISCH leken. Het ding loopt van onderen ook nog eens in een punt. Af en toe kijk ik ernaar en denk ik: hmm, zal ik ‘m weer eens passen? En dan denk ik daarna toch: neuh.’

Annabelle

‘Eigenlijk eindigt alles wat ik koop voor de feestdagen op de miskoopstapel. Vorig jaar heb ik zelfs nog voor driehonderd euro een jurk gekocht – voor het Amayzine kerstfeest vol met pailletten en steentjes, en als ik ‘m nu zie hangen, denk ik: hoe kan ik dat nou ooit gekocht hebben? Wat een walgelijk ding, hahaha.’

Adeline

‘Een pokkedure jas die ik eigenlijk nooit aan heb en waar het label er drie minuten na aankoop vanaf viel en twee van de drie knopen ook. Te koud voor de winter, maar ook te koud voor de herfst. Het ding moet bij elk vlekje naar de stomerij. Goddank hangt-ie leuk aan de kapstok. En toen ik ‘m kocht dacht ik dat we voor altijd gelukkig zouden zijn samen. Wat waarschijnlijk ook zo is, want ik ga het ding dus écht nog niet wegdoen.’

Annick
‘Oh, wat erg. Maar mijn allereerste designertas schijnt dus een gigantische miskoop te zijn. Een Proenza Schouler. There. I said it. Weet je nog, Kiek? Nog steeds heel leuk, maar gewoon echt te klein om ooit ergens mee naartoe te nemen. Mijn telefoon past er niet eens in. Ik zou willen dat dat een grap was. En dus ligt-ie al heeeeel lang in de kast. Maar ik wil ‘m ook niet wegdoen want sentimentele waarde. Ingewikkeld verhaal dit.’