Kerst en Oud & Nieuw als vrijgezel is gewoon niet zo leuk

Over het algemeen ben ik best tevreden als vrijgezel. Of nou ja, als vrijgezel, over het algemeen ben ik best tevreden met mezelf. Met m’n leventje. Met m’n vrienden. Met m’n werk. Maar af en toe heb je zo’n periode, of een tegenslag, waarvan je denkt… Godver. Ik zou nu best wel eens op de bank tegen m’n vriend willen aankruipen. Of een keer romantisch uit eten, een romantisch weekendje weg, een romantische avondwandeling. Eigenlijk is het hele woord ‘romantisch’ in mijn leven momenteel niet aanwezig. Ja, romantische comedy waarna ik snotterend op de bank zit. Maar dat is ook niet echt de romantiek die ik zoek.

En voor mij is zo’n periode waarin ik dat echt kan missen altijd rond kerst en Oud & Nieuw. Lijkt me logisch ook eigenlijk. Iedereen is plannen aan het bedenken, aan het klagen dat ze zó’n drukke kerst hebben vanwege schoonfamilie. Eh, ja, tot een week geleden zou ik op kerstavond nog gewoon alleen zitten (thank God voor medevrijgezelle vrienden die ook in zijn voor een drank- en vreetfestijn op deze avond), dus excuse me dat ik dat medelijden even niet kan opbrengen. Boehoe dat je vanwege je relatie zo niet-normaal-druk bent rondom de feestdagen. Want vrijgezel zijn rond de feestdagen is meestal eigenlijk gewoon dikke Kaa Uu Tee.

Maar kerst kan ik nog wel overleven. Oud & Nieuw is pas wanneer ik het écht verschrikkelijk vind. Want alle verliefde stelletjes zoenen elkaar op middernacht. En ik? Tsja, ik sta daar met m’n inmiddels twintigste wijn, omdat ik aan het wegdrinken ben dat degene die ik op dat moment zou willen zoenen er niet is (side note: vrijgezel Oud & Nieuw vieren met liefdesverdriet erbij is het áller Kaa Uu Tee-st). En zo rond 10 over 12 ben ik aan de beurt voor de nieuwjaarswensen, wanneer de stelletjes met elkaar klaar zijn en ik net de laatste slok van mijn inmiddels eenentwintigste wijntje neem. Bottoms up.

En het erge is misschien nog wel dat de mensen in relaties ook zo goed snappen dat die feestdagen dan best wel horror kunnen zijn. Oftewel: ze hebben medelijden met je. Dit jaar vier ik wederom Oud & Nieuw bij m’n broer, wat ontzettend gezellig is, maar waar ik ook de enige vrijgezel ben. Vrienden zeggen dan wel: ‘Ah joh, we hebben het toch gezellig met z’n allen?’ En dat is ook absoluut zo, maar het medelijdende ondertoontje is in negen van de tien gevallen niet heel subtiel. Thanks, ik snap het, je vindt me zielig. Ik vind mezelf ook zielig.

Dus ook al kun je jezelf als een onafhankelijke vrouw zien, maar ook die heeft al en toe een breekpuntje. Voor mij zijn dat dus duidelijk de feestdagen en ik hoop van harte dat ik niet de enige ben daarin. All the women, who are independent, throw your hands up at me. Dat geldt even niet voor mij tijdens deze decembermaand. In januari ben ik weer ’t baasje.