Kiki’s Dieetdagboek

Oh lord, helemaal gestoord, alle fitgirls aan boord. Ik kan het bijna niet geloven, maar ik heb volgens mij net… een spiegelselfie gemaakt in de gym. Ja. En ik had nog een korte top aan ook. Jep, op dit punt zijn we nu beland, denk ik.

In het begin wilde ik helemaaaal geen foto’s in de gym maken. Van dat rode, bezwete hoofd en die slappe kantoorbillen, haha, laaater!  Maar nu? Nu zit ik in week 11 van mijn Project Fitgirl-regime van Book Your Trainer. En ja, ben ik best een beetje trots op het resultaat. En dat gaat blijkbaar gepaard met korte tops. Some call it arrogant, I call it confident, zong Beyoncé ooit en I couldn’t agree more.

Vinden anderen vaak stom, merk ik, als je trots op jezelf bent. Blij bent met je lichaam, jezelf mooi noemt. Komt zo pocherig over, daar houden wij Nederlanders niet van. ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.’ Wiedafak heeft die achterlijke zin eigenlijk bedacht? Misschien heb ik wel helemaal geen zin om normaal te doen. En wie bepaalt eigenlijk wat normaal is? Is bescheiden en nederig zijn dan alleen de norm in Nederland? Ben je meteen intimiderend als je zelfverzekerd, vurig en trots bent? Doe vooral NIET normaal, dat is al saai genoeg, als ik me er even mee mag bemoeien, ‘meneer het spreekwoord’.

Ik merk het al aan mezelf: dat ik mijn zin heb afgezwakt in het begin door te zeggen ‘best een beetje’ trots. Nee, Kiek, niet best een beetje. Wat dacht je van: heel erg?! Mag ook wel eens, hoor. Al die keren dat je ‘nee’ zei in gezelschap. Al die wijntjes die je hebt afgeslagen. Al die avonden dat je in de keuken je maaltijden stond voor te bereiden. Al die uren ’s avonds laat na werk in de sportschool, om vervolgens nog met de trein terug naar Utrecht te gaan. Ergens je tanden inzetten, je doelen behalen en dat vervolgens van de daken willen schreeuwen. Zevenenzeventig dagen geleden besloot ik mijn leven totaal om te gooien en in de tussentijd is er Zo. Veel. Gebeurd. Loop ik vorige week nog doodleuk te verkondigen dat ik voor het afvallen ook ‘echt wel tevreden was met mijn lijf’, krijg ik net een filmpje doorgestuurd van een van mijn eerste trainingen met Steve. Ik weet niet waar ik kijken moet. Pas nu zie ik hoe ik ben veranderd. Was ík dit?

Het gekke aan het beklimmen van een berg is dat je vaak alleen maar voor je kijkt. Dáár is je doel. Hoe ver moet je nog? Pijn? Blaren? Niet zeiken, doorlopen zal je. Dan plak je maar blarenpleisters op. Maar soms is het ook echt wel lekker om achterom te kijken om te zien waar je vandaan komt. Ik kom van een vetpercentage zo hoog, dat het ongezond was voor mijn lijf. Ik rookte als een ketter. Deed niet aan balansdagen. Kon purrima avondeten met een kaasplankje en een glas rood (eh, zou ik nog steeds kunnen, maar soit).

Volgende week heb ik mijn officiële laatste weegmoment en dan zit het 12-wekenprogramma er op. Maar eerlijk: op het moment dat je resultaat ziet, wil je helemaal niet stoppen. Dus dat ga ik ook lekker niet doen. Ik blijf trainen met Steve en ik blijf op mijn voeding letten. Dat gaat wél gepaard met hier en daar een truffelpastaatje en een wijntje want god, het leven moet ook leuk blijven, hè.

Wil je op de hoogte blijven van m’n fitjourney, houd dan vooral mijn Insta in de gaten op @kikiduren. En voor nu wil ik nog even heel corny zeggen dat een bepaald tekstje me de afgelopen weken heeft laten doorknallen. Ook als ik moe, zwak, misselijk, chagrijnig was of spierpijn had.

Ik ben trots op je.

Heel trots op je.
Op jou.

Als persoon.

Op wat en hoe je doet.

Maar ook gewoon.

Gewoon.

Tot volgende week, leukerd. Hartje onderaan als je ook trots bent op jezelf.