Kiki’s dieetdagboek

In vijf seconden veranderde die ene gymles in één grote nachtmerrie. Ik kwam al ietwat onzeker aan drentelen in dat korte gymbroekje, maar het beetje zelfvertrouwen dat ik nog had wist hij te vermorzelen. “Wow, Kiki, jij hebt dikke benen!”

Ademtekort.

In één opmerking raakte hij me recht in mijn hart.

De klootzak.

Op de achtergrond lachten drie jongens uit mijn klas schaapachtig mee. Zelfs de jongen op wie ik verliefd was. Ik kon wel janken. Met een hoofd dat op ontploffen stond snelde ik me terug naar die kleedkamer. Ik zou nooit meer gymmen. Nooit meer een korte broek aantrekken. Die KUTBENEN toch ook, godverdomme.

Kinderen kunnen hard zijn. Heel hard. Ik ben veertien jaar verder en alsnog sta ik soms zuchtend in de spiegel naar mijn benen te kijken. You see: íedere vrouw heeft onzekerheden. Stukjes lichaam waar je je als puber voor schaamt. Word je ouder, dan ebt de negatieve obsessie meestal wat weg. Je gaat jezelf langzaamaan accepteren. Een manier zoeken om toch van je lijf te houden. Ik denk dat ik me nu in die overgangsfase bevind.

Ik heb helemaal geen zin om me te verstoppen. Ik heb helemaal geen zin om geen spijkerbroeken te dragen omdat ik denk dat ‘ik dat niet kan hebben’. Jurkjes zonder mouwen kunnen ook absolúút niet met mijn armen. Welke idioot heeft dat eigenlijk bedacht? Ik praat mezelf al honderd jaar een complex aan dat werkelijk waar nergens op slaat. Al verlies ik nu nog tien kilo, die benen zullen blijven. Het is simpelweg mijn bouw.

Wat ik wél merk, is dat mijn benen een stuk strakker worden nu ik aan het sporten geslagen ben. Ha, die cellulitis gaat weg. Ha, dat rokje past ineens weer. Ha, dat leren jasje zit minder strak om mijn bovenarmen. Het geheim? Tja, een echt eetschema volg ik niet. Ik ben zelf nu aan het uitvogelen wat het beste werkt voor mijn lichaam, maar ik kan je vertellen dat ik mezelf allesbehalve uithonger. Sterker nog, ik eet de hele dag door, maar gewoon licht verteerbaar. Ik eet veel groenten, fruit, granen, peulvruchten en onbewerkte producten.

Kilo’s verliezen is echt niets meer dan een optelsom. Houd je bij wat en hoeveel je naar binnen schuift, dan weet je ook wat je wel en niet kan eten om week na week af te vallen. Moeilijker is het om die bekende ‘knop’ te vinden die om moet. En hoe zorg je ervoor dat die knop om blíjft? Kijk, daar kwam mijn personal trainer Steve om te hoek. Hij heeft me ontiegelijk veel geleerd over voeding en beweging en ja, toen kwam ik erachter dat ik best heel ongezond leefde.

Daarnaast: zijn motivatie werkt aanstekelijk. Hij stuurt me berichtjes met: ‘Vandaag gaan we er weer voor, soldier!’ Ik wil al honderd keer met ‘m op de foto voor jullie, maar meneer houdt er niet van om op de voorgrond te treden. Ha. Dan heb je aan mij precies de verkeerde. Check zijn website van Book Your Trainer maar even. Ja, daar ga je, vriend.

Goed. Volgende week gaan we weer wegen en je snapt: I’ll keep you guys posted. Wel weet ik één ding zeker: als ik in mei jarig ben, ben ik op mijn fitst. Oh enne, aan die jongen die het nodig vond om op mijn hart te trappen tijdens gym: fuck you. Je zou wíllen dat je vriendin zulke benen had. HA.