Kiki’s Dieetdagboek

Je had me moeten zien in de Bijenkorf, als een dolle hyena huppelend over de damesafdeling. Zal ik die passen? Of die anders? Ooh, DIE is mooi! Je had je kapot gelachen om die satisfaction-smirk op mijn gezicht. Er is niets leuker dan nieuwe kleding kopen. Zeker als die kleding twee maten kleiner is dan pak ‘m beet negen weken geleden. Ja. Jongens. Ik. Heb. Weer. Gewogen. En. Ben. Inmiddels. Acht. Komma. Vijf. Kilo. Aan. Kiki. Vet. Kwijt.

Yeeha!

En ja hoor, daar kom ik weer met de eeuwenoude vergelijking: draag maar eens een rugzak met 8,5 pakken melk op je rug. Da’s best wat extra ballast hè, om de dag mee door te komen. Dat dacht ik. Het stomme is ook dat ik mezelf nog totaal niet maatje 36 voel. Zo loop ik standaard met een ‘M’ of ‘38’ naar de paskamer, waarna ik drie minuten later gewoon weer terug kan lopen voor een maatje kleiner. Daarnaast voel ineens een intense shopdrang. Heb zin om als een schuimbekkende ekster alles te grissen en te graaien wat ik kan vinden. Toch lekker.

Wel iets minder lekker voor de bankrekening trouwens, want naast broeken (ernstig nodig) is ook de lingerie (ernstig nodig 2.0 want ‘halflege’ beha’s haha) aan de beurt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de rokken die zwieberen rond mijn middel en de bikini’s die ik kan gaan weggeven. Of bewaren voor een walrus-moment 2.0… Al heb ik mezelf beloofd nooit meer op dat punt uit te komen, tenzij ik zwanger word en mijn boobs hoogtijdagen vieren.

Afijn. Is het dan allemaal one big happy bubbel? Niet helemaal. Sporttechnisch gezien ging het deze week efkes wat minder. Ik was moe. Had meer dan ooit last van spierpijn die maar niet weg leeeeeeek te gaan én had er gewoon allemaal even geen meer in. Helemaal niet zo gek volgens mijn trainer Steve. Het dode punt zat er namelijk aan te komen. Aan ons de taak om erop te anticiperen. Na een lang weekend rust en samen gekeken te hebben na mijn eetschema (ja, ik mocht ineens meer calorieën, hoezee, hang de vlag uit) kan ik er deze week weer tegenaan.

Het was niet alleen een kwestie van mijn lijf zat zijn, maar óók bewijzen dat ik het zou kunnen En ineens is er het besef. Ik sta driekwart op die berg. Ik heb het soms ineens niet meer door, maar ik kan buiten een uur hardlopen zonder ter plekke te sterven. Ik kan een kettlebell van 28 kilo tillen zonder door mijn rug te gaan. Nog drie weken op de teller en kan na 12 weken een succesvol vinkje achter Project Fitgirl zetten. Blijf ik deze lifestyle langer aanhouden? Absolutely. Dat hele afvallen is zo moeilijk nog niet, dat heb ik als jojoër vaker gedaan. De liefde vinden voor bewegen, koken en vers eten is nieuw. En dát is misschien wel de grootste winst die er de afgelopen weken is geboekt.

As we speak scrol ik door mijn telefoon en bekijk ik foto’s van negen weken geleden. Da’s waar ook. Zo zag ik er eerst uit. Vollere armen, benen, wangen; the whole shebang. En toch was ik nog best een hele tijd tevreden met mezelf, hoor. Ik hou wel van vrouwen met curves. Maar je kunt ook curves hebben zonder in het kopje ‘overgewicht’ te vallen, en dat is het lichaam waar ik nu met trots naar kijk in de spiegel. Yes, Mount Everest, here I fucking come. Nog een klein stukje klimmen… En dan genieten van het uitzicht.

MET PIZZA. En een goed glas wit. Amen.