Kiki’s Dieetdagboek: ‘Het is ein-de-lijk tijd voor pannenkoeken!’

Ha leukerds. Daar ben ik weer. Kijk, er is een tijd van komen en gaan wat betreft rubrieken. En de tijd van gaan is – je raadt het al – gekomen. Eigenlijk wilde ik hier een heel verhaal schrijven over het bereiken van je doelen (en het feit dat als je iets écht wilt, dat het kan), maar toen ineens plopte er een mailtje binnen van mijn trainer Steve. Een brief zo allesomvattend voor de afgelopen drie maanden dat ik eigenlijk vind,  Steve, dat jij het project mag afsluiten op Amayzine. Dus, take it away, my friend!

“Hey Kiek. Je programma zit erop. En ik moet zeggen: de weken zijn snel voorbij gegaan. In januari maakte ik voor het eerst kennis met je op het kantoor van Amayzine. Je rookte, dronk en snackte veel. Het avondeten ging over het algemeen op bestelling. Ik weet nog zo goed dat jij jezelf in het begin ‘de horror’ van iedere personal trainer noemde. Het enige wat ik dacht? Dit wordt een groooote uitdaging, haha.

Je wilde daarin een verandering maken en besloot dit te doen samen met mij en het team van Book Your Trainer. Maar ’s avonds uit werk zo laat sporten en dan in de trein naar huis? Pfff. Dat vond je wel even een opgave in het begin. Verder waren de voorwaarden dat je stopte met roken, het drinken van alcohol, dat je vegan at en je eten ging wegen (ja, echt) en voorbereiden in bakjes. Geef toe: het stond allemaal ver buiten je comfort zone. En toch besloot je het te doen.

Je kwam in de eerste weken naar de training in wijde T-shirts en was best onzeker. Kun je het je nog herinneren op de loopband, je paniekaanval? Je klampte je letterlijk vast aan mijn arm en keek alsof je ter plekke neer zou storten, dus ik stopte de band. Ik denk dat het gewoon allemaal erg nieuw was. In het begin startte je met droge, saaie salades. Dat was jouw beeld van ‘vegan’. Dit veranderde over de weken heen naar heerlijke gerechten, je bracht af en toe zelfs een bakje voor mij mee. Heel creatief! Mijn favoriet was de volkorenpastasalade met kastanjechampignons en aubergine + de stukjes abrikoos die het afmaakte. Ik was verbaasd. Zelfs de presentatie was on point, haha.

Weken gingen voorbij. Ik heb je zien groeien. De kilo’s en centimeters verloor je snel. Hierdoor veranderde ook opeens je keus in kleding. Je kwam aanlopen met nieuwe gympen en kleurrijke fitness outfits. Maar ik zag ook heel veel ándere tassen aan je arm. Je zei: ‘Steve, weet je hoeveel GELD ik nu bespaar nu ik niet meer rook en geen eten meer bestel of uit eten ga?! Dat besteed ik nu aan een hele nieuwe garderobe.’ I like!

Kiek, je hebt er keihard voor gewerkt. Je hebt me nooit afgezegd. Je was altijd op tijd. Je eten altijd ingevoerd. Het was niet altijd makkelijk en als ik je drilde keek je me soms aan alsof je me wel kon vermoorden, maar hier staan we dan na twaalf weken. Je lichaam is getransformeerd. Het mooiste van alles vond ik vorige week. Ik liep naar je toe tijdens je opwarming (die je inmiddels zelf doet) en je stuurde me weg. ‘Heb je niet iets anders te doen, Steve? Ik ben aan het knallen.’ Je had me niet nodig voor de steun en motivatie. Dat was mijn eigen overwinning en het doel van ons werk.

Resultaatgericht werken, educatief werken en zelfstandigheid creëren. Het hotelpersoneel heeft het inmiddels over ‘die fitchick’ die ik train. Haha, Kiek, wat een ervaring, niet? Het is niet allemaal komen aanwaaien. We kunnen het lachend navertellen. Op naar ons volgende project! Super team!

P.S.: Oh en: je hebt het al twaalf weken over pannenkoeken en kaassoufflés. Zullen we die maar héél snel gaan eten dan? Heb je verdiend!”