Kiki’s dieetdagboek

Joejoe, hier is je favoriete fitchick weer in the house. Of nou ja, een fitgirl zal ik nooit worden, maar een fíttere girl? Kom maar door. Mijn lovehandles zijn er klaar voor. We zijn nu in de vierde week van Het Grote Afvalplan en ik merk dat mijn vetjes behoorlijk beginnen te slinken hier en daar. Het wordt strakker. YEAHS.

En bij vooruitgang is het ook lekker om achterom te kijken om de verandering écht te voelen. Voor de Oscars van gênante sportmomenten nomineer ik bij dezen die ene keer dat collega X (you know who you are) en ik van plan waren om uit het werk naar de gym te gaan. Om 16.00 uur begint het gezeik al. “Ik heb eigenlijk écht geen zin, man,” hoor ik mezelf zeggen. Zucht steun puf.

“Kom op, Kiek, niet terugkrabbelen, we gaan!”, spreekt ze me motiverend toe. Er is niets tegen in te brengen. Twee uur later heb ik dan toch een synthetisch apenpakkie aan en sjokken we samen richting de sportschool. Het miezert. De koude wind snijdt in onze wangen. Hoe dichter we bij de sportschool komen, hoe meer ik me afvraag waarom mensen dit doen en wat hier dan precies zo lekker aan is. Waarom zou je dingen doen die helemaal niet natuurlijk aanvoelen? Wie val ik eigenlijk lastig als ik liever met een rol Oreo’s op de bank bivakkeer?

We raken onderweg in een diep gesprek. Een interessant gesprek. Eenmaal voor de sportschool kijk ik haar grijzend aan. “Wijntje?” Ik kon het wellicht nog één keer proberen. Ze kijkt me aan met een jij-bent-niet-goed-blik en tien minuten later bestellen we twee truffelpasta bij Spaghetteria. IN ONZE SPORTKLEREN. Alle schaamte voorbij.

Goed, lang verhaal kort: ik heb een slechte invloed op mijn omgeving. Mijn niet-rokende vrienden gaan ook spontaan paffen als ze bij mij zijn. Heel gek. Of correctie: hád een slechte invloed. Want ik ben aan het veranderen. En ja, dat voelt heel gek. Mijn eetpatroon is anders. Ik heb veel minder zin in suiker. Denk bewuster na wat ik in mijn mond stop. Ik sport nog steeds drie keer in de week met Steve, eigenaar van Book Your Trainer. Deze man haalt kracht bij me omhoog waarvan ik zelf niet eens wist dat ik het in me had. Op dag één kwam ik geen meter vooruit op die loopband en viel ik bijna om bij een squad. Tamelijk gênant. Maar nu zijn we bijna vier weken verder en hé: ik zie vooruitgang.

Mijn broek zakt namelijk af. Ja, het is een godsmirakel. En ook die ene string die ernstig in mijn lovehandles begon te knellen heeft nu zowaar een beetje ruimte. Hallo! Dit moet gevierd worden! Uitroeptekens! TAART! Oh nee, geen taart. Shit. Worteltaart dan? Wat?

Dat is toch groenten?! Steve?

P.S.: Morgen mijn tweede weegmoment. Heel. Erg. Benieuwd. Je snapt: volgende week een update met de cijfers. This. Girl. Is. On. Fire.