Kinderen krijgen is niet zo vanzelfsprekend als het soms lijkt

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar ook bij haar zijn er dingen die niet helemaal lopen zoals ze zich had gewenst. En daar wil ze over schrijven. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt. Tess heeft een kinderwens, maar zwanger worden lukt nóg niet.

De maanden van afwachting waren aangebroken, lente naar zomer. Maanden waarover bar weinig te vertellen valt met betrekking tot zwanger worden, een goed moment om los te komen van mijn verhaal en het even algemener te zien.

Laatst was ik uit eten met een vriendin die bij een verloskundigenpraktijk werkt, zo eentje in Amsterdam Oud-Zuid waar ze de nieuwste foefjes en behandelingen bieden en waar de cliënten over het algemeen een gemiddeld hoog verwachtingspatroon hebben.

We vroegen ons af hoe het komt dat het lijkt of vrouwen steeds meer moeite hebben met zwanger worden (ik zeg ‘dat het lijkt’, omdat ik de cijfers van toen en nu nooit naast elkaar gelegd heb en mezelf ook niet alwetend acht). Ik bedacht dat we meer stress hebben, verkeerde eetpatronen, meer straling overal en bovendien wordt er opener over gesproken (kan nog beter), waardoor het misschien eerder líjkt alsof vrouwen er nu meer mee struggelen dan ooit. Maar mijn vriendin merkte op dat het in veel gevallen ook langer lijkt te duren omdat we het veel minder tijd gunnen. We denken dat we alles kunnen controleren en plannen, dat alles maakbaar is. We vinden het wachten veel langer voelen dan hoe mensen dat vroeger voelden. Vaak genoeg heeft zij bij de praktijk vrouwen aan de telefoon die na twee à drie maanden al ongeduldig worden. Ze vertelt me dat artsen vaak maanden aftrekken van de periode die jij aangeeft bezig te zijn, puur omdat bijna elke vrouw erover liegt of het in ieder geval overdrijft.

Zelf merkte ik dat na het online komen van de laatste column iedereen ervan uitging dat ik vertelde over het afgelopen jaar, terwijl het zich alweer meer dan anderhalf jaar geleden afspeelde. Mijn vriend kreeg zelfs meerdere berichtjes met iets in de trant van: ‘wat leuk, bijna vader’, omdat die mensen aannamen dat het nu toch echt wel gelukt moest zijn. Het komt niet snel bij mensen op dat zoiets vaak jaren duurt. Ik deel mijn verhaal hier, maar dat is niet omdat ik nou zoiets uitzonderlijks meemaak, het is omdat meer dan de helft van de vrouwen ongeveer hetzelfde meemaakt maar er niet over vertelt. Wat hun overigens goed recht is.

Ik hoop dat de mensen die er nog niet mee in aanraking gekomen zijn leren dat het niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt. Ik vroeg ook te pas en te onpas aan stellen of ze geen kids wilden en heb nu de ‘hard way’ moeten leren dat je zo’n vraag niet moet stellen.

Ik hoop dat alle lieve vrouwen die er ook mee bezig zijn een beetje geduld op kunnen brengen. Ik heb geleerd dat niet alles in het leven te controleren valt en dat je dingen soms moet kunnen loslaten (waag het alleen niet om dat tegen mij te zeggen, tenzij je een tik op je neus verlangt).

Maar vooral heb ik geleerd dat mijn vriend en ik nogal wat aan kunnen samen en dat onze wens dieper is dan ik ooit had kunnen bedenken.

Was al het gedoe tot nu toe toch nog ergens goed voor. Maar nu mag het afgelopen zijn.