Nieuwe vrienden

We zijn er net op tijd. De parkeerplaats bij Ahoy is zelfs al vol. Niet zo gek als het stijf is uitverkocht en je zelf net nipt op tijd bent, zoals altijd. Snel een plas en een glas en richting veld Zuid. Anouk op links. Twee krakers, precies zoals ik het hebben wil. En hé, daar is Jeroen van Koningsbrugge, met Anouk. Ze zingen ‘Een Beetje Verliefd’. Het is begonnen hoor, mijn eerste keer Vrienden van Amstel Live.

We lopen toch maar een stukje verder. Beetje persen, stukje duwen. Sorry, nee, geeft niet. Er vallen een paar druppels bier op mijn arm, maar hé, daar komt Thomas Acda het podium op dus wat kan mij het allemaal schelen.

Ik kijk naast me naar twee iets oudere meisjes. Ze hebben allebei twee biertjes in hun handen waarmee het onhandig selfies maken is. Ze doen het toch, met een voorzichtig kusje op de mond. Mijn Amayzine-meisjes tikken me op de schouder. Wie ‘die meneer’ op het podium is. Dat is Huub van der Lubbe van De Dijk, meisjes. En morgen ga ik jullie bijles geven want deze man maakte zinnen zo mooi dat je er een kaftje omheen wilt.

Als ik los ga bij Lil Kleine en André Hazes jr. komt er een jongen voor me staan. Maar echt precies pal voor me. Dat zou ik normaal niet zo erg vinden, ware het niet dat hij twee meter schoon aan de haak is. Dus ik tik hem aan. “Vriend, iedereen boven de 1.68 mag naar rechts.” Hij kijkt me aan. Hij snapt het niet. Ik zie zijn ogen. Lieve ogen. Andere ogen. En zijn ouders die verderop dansen. Verliefd zoals ze vroeger waren. Zijn moeder ziet ons en geeft mij een blik die ik zo goed ken. Kom maar, het is goed. Hij is iets anders. Als Marco Borsato opkomt en ‘De Waarheid’ zingt, zie ik hem volledig opgaan in zijn scherm. Alles wordt door hem gefilmd.

Ik krijg een Strepsil van Lil in mijn handen. En een miniatuurtje met parfum. Dat kunnen we wel gebruiken, want het is niet bij die paar druppels bier van net gebleven namelijk. We zingen verder. Iets stroever dan bij Anouk, maar het gaat. ‘Afscheid Nemen Bestaat Niet’ staat nu op het programma. Ik kijk naar het groepje voor me. Zij met haar knotje op haar All Stars, hij met zijn eendagsbaardje, een iets oudere man en een vrouw met een rode trui. Ze maken een kringetje, de hoofden heel dicht tegen elkaar. Als rugbyers aan het begin van de wedstrijd maar dan vol liefde. Ze blijven elkaar vast houden. ‘k Kom als de wind die je voelt, en de regen. Zij veegt langs haar wang. Volg wat je doet als het licht van de maan. De vrouw met de rode trui kust de jongen met het eendagsbaardje. Zoek me in alles, dan kom je me tegen. Wij bestaan niet meer. Alleen Marco, de muziek en zij met z’n vieren. Fluister mijn naam, ik kom er aan.

Als het dak al los zat, gaat het er nu af. Lil Kleine, André Hazes, Sunnery James en Ryan Marciano. Guus Meeuwis zegt dat we moeten springen en daar luisteren we naar. De jongen in het roze T-shirt vraagt of ik een biertje wil. Maan staat als een dansend veulen op het podium en deelt biertjes uit. Er wordt een kroeg gebouwd op het podium en iedereen is er. Thomas Acda, Xander, Guus, Marco, Glennis Grace… Zou Anouk al naar haar kinderen zijn? We zingen ‘Malle Babbe’, ‘Bloed, Zweet en Tranen’, ‘Krijg toch allemaal de klere’.  De oudere meisjes naast ons staan nu echt bijna te zoenen. Ik denk aan hoe deze avond later in hun leven gemarkeerd zal zijn als de avond waar alles begon. Aan hoe ze het straks aan hun ouders zullen vertellen. Ze laten elkaar weer los. Ik weet zeker dat het maar voor heel eventjes zal zijn.

André Hazes junior is jarig. Dat moet gevierd, met een dak-eraf-danceversie van Sunnery en Ryan. Maar ook met zijn eigen vertolking van ‘Zij Gelooft In Mij’. Daar zit hij. Kleine jongen op een groot podium, gouden ketting om zijn nek. ‘Hoe moet het zijn voor hem,’ vraagt Annabelle mij, ‘altijd omringd door je verdriet.’

Ik zou wachten, zingt hij. Tot de tijd dat iedereen mij herkent. En je trots kunt zijn op je eigen vent.

Die ouwe Hazes, André wijst naar boven, die blijft bekend.

Hoe dampend Ahoy ook is, wij hebben even allemaal kippenvel.