Zit er dan toch een Marie Kondo in mij?

Ik heb het nooit hardop durven zeggen, laat staan dat ik het wilde opschrijven. Maar ik voelde me nooit zo aangetrokken tot de Marie Kondo-tribe. Ik houd van spullen, ik koop graag en veel, heb niet een maar twee serviezen en ik houd helemaal niet van de rolletjes-opvouw-methodiek van madame Marie. Ik houd van stapeltjes. En een broek bedanken voor bewezen diensten, doe even normaal, joh.

Maar ineens is alles anders. Het kwam allemaal door een nieuwe dame die ons eens per week komt helpen. Beetje wassen, beetje strijken. Toen ze een uurtje over had, vroeg ik of ze zich over de keukenla kon ontfermen, want bij een vriendin die zij ook helpt had ik gezien hoe het ook kon. Mijn ground zero waar nooit een potje op een deksel paste (ik zou een heel slechte relatiebemiddelaar zijn) veranderde in een klein Zwitserland waar alles leek te kloppen. Marie Kondo zou er goedkeurend bij geknikt hebben.

Gisteren kwam mijn heldin weer. We keken elkaar aan en knikten tegelijk richting keukenkastjes. Ieder een vuilniszak en go, daar gingen we. Met alles wat over de datum was, vulden we twee tassen (ik schaam me, vanaf nu beter ik mijn leven), daarna keek ik naar de potpourri van mokken en glazen. De individuen staan in een kratje, die gaan straks naar Rataplan, een bedrijf dat gratis je spullen ophaalt en die een tweede leven geeft.

Daarna stortte ik me op de grote servieskast. Italiaanse kookboeken bij Italiaanse kookboeken, Jamie bij Jamie, Ottolenghi bij Ottolenghi. Mischien dat ik er nu echt eens uit ga koken, wie weet.

En zo poets en fladder ik door het huis. Ik voel een aan verslaving grenzende opwinding als ik weer een rommelig kastje ontdek. Ha. Een project voor vandaag. Mijn man vindt ons huis een hotel (wat goed is), onze oppas zegt dat het hier naar Ajax-bloemenzeep ruikt en ik ren als een kleine Assepoester en vooruit, Marie Kondo door het huis.

Maar T-shirts in rolletjes vouwen ga ik dus echt niet doen en broeken bedanken ook niet. Zelfs ik heb mijn grenzen.