Ons bezoek aan de fertiliteitsarts

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar ook bij haar zijn er dingen die niet helemaal lopen zoals ze zich had gewenst. En daar wil ze over schrijven. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt. Tess heeft een kinderwens, maar zwanger worden lukt nóg niet.

Mijn vriend pakt mijn hand. Ik ben me opeens heel bewust van alle signalen die we afgeven als koppel aan de fertiliteitsarts. Hij kent ons niet, hij weet alleen dat we samen een baby willen.

De fertiliteitsarts is het type man dat men zich voorstelt bij een dokter. Grijs, van middelbare leeftijd en met een bril die hij opzet als hij iets leest. Alleen in plaats van statig te luisteren en te knikken beweegt deze dokter veel met zijn lijf, maakt hij grote gebaren en steekt hij zijn tong uit als hij zoekt naar de juiste woorden.

Ter voorbereiding van het gesprek hebben we een vragenlijst ingevuld. Dat moest. Ik weet niet meer precies wat er allemaal in gevraagd werd, ik herinner me alleen goed dat we ons beroep moesten invullen. Kapster en personal trainer… Bij de combinatie van die twee beroepen zag ik een heel ander stel voor me dan wijzelf. Een stel waar hij als arts stiekem allerlei oordelen over zou kunnen vellen, waarbij hij zou kunnen aannemen dat zijn intelligentie nogal wat hoger ligt dan dat van hen.

Moet hij mijn hand wel pakken of staat dat juist gemaakt? Vindt dr. Mesman ons te jong om hier al zo serieus mee bezig te zijn? Ik weet zeker dat dit soort onzekere gedachtes niet door het hoofd van mijn vriend spelen op dit moment.

Oké, focus.

Ik vertel hoe mijn vorige bezoek ging. ‘PCOS? Hebben ze dat gezegd?’ Hij trekt zijn wenkbrauwen zo hoog op dat ik me afvraag of ik dat zelf ook kan. ‘Tsja, dat is waarom je nu een deur verderop zit. Jij hebt geen PCOS,’ zegt hij lichtelijk arrogant. ‘Je hebt helaas wel een andere soort eisprongstoornis.’ Dit is het moment waarop ik leer dat je artsen en assistenten niet klakkeloos op hun woord moet geloven: de kleine vrouw van vorige keer had zonder enige twijfel PCOS gezegd. Alleen komt het moment dat ik dit daadwerkelijk leer helaas veel later.

‘En mijn uitslagen? Zijn die nu helemaal goed?’ vraagt mijn vriend. ‘Ja, het probleem ligt echt bij háár.’ De vinger van de arts wijst recht naar mijn gezicht, hij probeert het grappig te brengen maar mijn vriend neemt het voor mij op. ‘Het is niemands fout.’

Dr. Mesman haalt zijn schouders op en mij aankijkend spreekt hij verder: ‘Je moet vijf dagen dit pilletje slikken.’ Hij laat een doosje zien (voor de kenners onder ons: Clomid). ‘Dan kom je de veertiende dag van je cyclus weer langs voor een echocontrole om te kijken of het werkt. Dit komt helemaal goed, no big deal.’ Hij lacht erbij.

En ik vertrouwde hem echt.

Geschreven door: Tess Hoens