Over mannen die naar sport kijken
‘Zaterdag kan ik echt niet.’ Geliefde kijkt naar me met een ontzettende je-weet-toch-blik. Maar ik weet het dus niet. ‘Dan heb ik de training.’ Ik denk even na. Training, training. Natuurlijk gaat teerbeminde heus een paar keer per week naar de gym, maar training… Ik heb geloof ik iets gemist. ‘Duh, training. Max Verstappen? Hallooo?’
Ah oké, de training van Max Verstappen. Ik begrijp het. Serieuze zaak. Dat de zondagmiddag is gereserveerd voor de race vind ik oké. Ik ben al zeventien jaar met een Formule 1-fan en ik begrijp heel erg dat als ineens het fenomeen Max Verstappen opduikt je daar alles van wilt zien. Maar die training en het belang van het bekijken daarvan… Die had ik even gemist. Want tussen training en race zit ook nog een dag kwalificatie.
Hij zit op de bank met een ernst en toewijding alsof hij Christian Horner zelf is. Dat maakt mij trouwens Geri Halliwell en dat vind ik dan wel weer gezellig.
Afijn, dat was het fenomeen Formule 1. Dan is daar nog het voetbal. ‘We’ zijn voor Ajax en voor AS Roma en dus kijken ‘we’ alle wedstrijden van deze clubs, maar natuurlijk sowieso ook alle Champions League-wedstrijden, alles met het Nederlands elftal en alle derby’s omdat die nu eenmaal vuig en spannend zijn. Dan zijn daar natuurlijk de samenvattingen (en wees niet zo dom als ik om te suggereren dat ‘we’ die wedstrijd vanmiddag toch al gezien hebben) en de nabeschouwing. Omdat we nog niet genoeg gepraat hebben, krijgen we op maandag nog even Johan Derksen en de zijnen als toetje.
En als ik dan eens een keer zit te netflixen, krijg ik dit commentaar.
Maar ik mag graag klagen, maar vind het stiekem ontzettend gezellig en vermakelijk. Al ben ik wel himmelhoch jauchzendblij dat hij de Tour de France en de tennistoernooien aan zich voorbij laat gaan.
