De bioscoopcodes waar iedereen zich aan moet houden

Zaterdagavond ging ik naar Pathé Tuschinski in Amsterdam, want daar draaide om half 10 ‘A Star Is Born’. Je weet wel, die film waar nog net geen pakken Kleenex worden uitgedeeld bij de ingang van de zaal. Ik struikelde naar mijn bioscoopstoel. Ik struikel altijd naar mijn bioscoopstoel, want je ziet geen hand voor ogen. Nou ja, goed, ik installeerde me in die rode kuip en keek twee uur en vijftien minuten ademloos naar Bradley Cooper en Stefani Joanne Angelina Germanotta. Dat is de echte naam van Lady Gaga, maar ik wil haar na die film voortaan gewoon Stefani noemen. Ademloos, of bíjna ademloos. Want er zaten aardig wat mensen in de zaal die de volgende bioscoopcodes volledig aan hun Uggs lapten:

Goed om te disclaimen is dat ‘A Star Is Born’ wel next level emo is. Je wordt meegezogen in het mooiste liefdesverhaal ooit verfilmd. Dus voor een beladen verhaal waarbij er ruim twee uur een brok in je keel bungelt gelden in ieder geval deze regels. Wat je doet tijdens een film als ‘Second Act’ waarin Jennifer Lopez speelt, mag je zelf weten.

1. De film is nog lang niet begonnen. Je hebt eerst ruim twintig minuten reclame. Die zijn om te kletsen met je date, vriendin, moeder of wie dan ook. Dan zijn er dus mensen die daar met een snerende ‘sssst’ de rest van de stal het zwijgen opleggen. Please, ga ergens anders wijkagent Bromsnor uithangen.

2. Oké, de film begint wel en vanaf dan ben ik team ‘stilte in de zaal’. Te laat binnenkomen waardoor er een hele rij moet opstaan: bloedirritant. En tuurlijk ga je tijdens de film lachen, huilen of schrikken, maar liever wel op een small/medium level. Ik zat ooit naast iemand die dacht zelf ook tekst te hebben en een soort dialoog aanging met het witte doek. Zucht.

3. Voordat we naar de bios gaan, tankt iedereen een tas vol muffins, winegums, en Milka-repen bij de Albert Heijn. Meestal zijn die bij mij na de voorstukjes op. Stel, je hebt nog bewaard voor tijdens de film, knoop het volgende in je trommelvliezen. Heerlijk hoor, Ham-kaas-chips, maar niet op het meest stille moment van de film.

4. Ik heb me kranig gehouden tijdens ‘A Star Is Born’, maar op het allerlaatste moment transformeerde die brok in mijn keel in een heel dikke traan over mijn wang. En toen pling, pling, pling, sprongen alle lichten aan. Dus dit is een bioscoopcode voor alle bioscopen van Nederland: houd die lichten gedempt. Minstens een minuut of vijf. Heb ik nog even de tijd om te herstellen.

5. Of deze: twee uur lang word je meegenomen in een verhaal. Ik ben ondertussen verliefd geworden op Bradley en wil vanaf nu als Stefani door het leven gaan. En dan is de film afgelopen en sprint heel de zaal à la Usain Bolt leeg. Nee, daar snap ik echt niks van. Minstens blijven zitten tot de aftiteling. Of totdat de schoonmaaksters je wegsturen.

Prettige voorstelling.