Premièreverslag: de theatertour van Kaj Gorgels
Zaterdagavond 20.00 uur. Het De La Mar Theater zit rammetjevol. Toch knap hoor, wil je de belangrijkste weekenduurtjes van bekend Amsterdam achteroverdrukken. Krijgt niet iedereen voor elkaar, maar die stuiterbal uit Roffa knipt twee keer in z’n vingers en we komen in grote getalen. Damn, dan wéét je dat een succesverhaal bent.
De gelegenheid is Kaj Gorgels’ theatertour ‘Effe Relativeren’, een onemanshow waar hij als kleine, drukke druif alleen van kon fantaseren, al lijken het laatste jaar wel meer dromen uit te komen. Én die Televizier Talent Award. Én Expeditie Robinson. Én voormalig Miss Nederland Jessie Jazz aan zijn zijde. Tja, dat Kaj als een kruisraket gaat is nog zachtjes uitgedrukt.
Waar gaat die show dan precies over, vraag je je misschien af. In ‘Effe Relativeren’ geeft Kaj eigenlijk een briljant kijkje in het leven van een eind twintiger. Want ja, wat moet je nou allemaal precies op deze leeftijd, joh? Blijf je de eeuwige vrijgezel of ga je settelen?
Dresscode? In pyjama. Jep, Kaj houdt wel van een maf feestje. Een gemiddelde theaterbezoeker zou waarschijnlijk een rolberoerte krijgen als ‘ie nu de zaal in kon kijken. De badjassen, onesies, joggingpakken en unicornsloffen vliegen je om de oren. Zelf komt hij ook in badjas aan, al gaat ‘ie binnen twee minuten al uit. ‘Zo, de teeeeering hé, wat is het hier warm.’ Het ijs is gebroken en de komende twee uur rest ons niets anders dan achterovergeleund in joggingpak te kijken – en te lachen.
Halverwege de première is er éven paniek. Kaj wordt licht in zijn hoofd, spreekt dat ook uit en loopt het podium af. Eh, dit hoort erbij toch? Niet? Op het moment dat zijn manager en kort daarna Jessie hem achterna gaat hebben we door dat het menens is. Stilte in de zaal. Vijf minuten later en tien slokken cola later komt hij weer op. We klappen. En we snappen het. Een druk schema, spanning, felle lichten, twee uur stuiterballen op een podium; het is niet niets. Hoe hij de situatie in twee seconden weet om te draaien in een grap is subliem. Juist in tijden van crisis kun je zien of iemand talent heeft. Toen het werd uitgedeeld stond Gorgels vooraan.
Goed. Waar lachen we in de zaal het hardst om? Als hij zijn leven als ‘social influencer’ (en zijn Insta-vriendinnen, hoi Mo) belachelijk maakt. Als hij een afterparty op Ibiza – met de nodige chemicaliën in het bloed – beschrijft. Als hij een seksuele handeling nadoet waarvoor een gemiddeld cabaratier zó veel lef moet hebben. Geloof me: kijk ‘ns wat minder op dat telefoontje en geef jezelf een trap onder je hol richting het theater. Buikpijn zul je krijgen van het lachen. Piesen zul je.
Kaj, cheers op je succes, vriend. Het is je gegund.
