Science says: dit is de reden waarom we onze partner koosnaampjes geven

Hi scheetjes. Laat ik voorop stellen dat ik koosnaampjes best heel lief en leuk vind. Op een aantal na dan. Zo hoorde ik laatst iemand ‘kanjer’ tegen haar partner zeggen. Brrr. Gaan m’n nekharen nog net niet van overeind staan. ‘Spetter’. Nog zoiets. Enorm jaren ’80. ‘Moppie’: iets te Lange Frans goes 2003. Dan komen we in de categorie uitwerpselen, want die blijkt ook om meteen maar in het thema te blijven retepopulair te zijn: scheetje. Drolletje. Poeperdje. Waarom doen mensen dit? ‘Poepiekakkieliefjescheeeeetje’. Denk je echt dat je liefde het sexy vindt als je ‘m zo noemt?

Nog zoiets: beertje en/of booboo. Klinkt tussen jou en hem vast heel snoezig, bij z’n vrienden een stuk minder cool. Net als ventje, mannetje, skattie en dat soort ongein. Wat dan wél leuk is? Iets dat echt uniek is tussen jou en die persoon. En als dat dan toch in de categorie ‘koekiemonstertje’ valt, nóóit aan niemand vertellen. Blijft het voor je, eh, honneponnie ook leuk.

Goed, waarom doen we dit eigenlijk? Als het aan professor Dean Falk van de Florida State University ligt, kan het verband houden met je moeder. Volgens hem zijn koosnamen namelijk te vergelijken met babypraat. Je weet wel, die stem die we opzetten als we tegen baby’s praten. De taal die bestaat om baby’s te helpen leren praten én tegelijkertijd liefde te tonen ter versterking van de band tussen mama en kind.

Best wel een beetje creepy maar nu komt het: ‘Koppels die op deze manier tegen elkaar praten keren terug naar hun eigen ervaringen van toen ze nog kinderen waren. En naar hun eerste liefde, hun moeder,’ aldus de professor. En of die koosnaampjes nou geboren zijn na een onderlinge grap of niet, het feit dat jullie ze samen hebben betekent dat het goed gaat met je relatie. Het is eigenlijk gewoon een manier van verbondenheid uitdrukken. Awh. En da’s dan toch wel weer heel erg lief…