Tess belt voor de zekerheid het ziekenhuis

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar ook bij haar zijn er dingen die niet helemaal lopen zoals ze zich had gewenst. En daar wil ze over schrijven. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt. Tess heeft een kinderwens, maar zwanger worden lukt nóg niet. Deze week denkt ze terug aan die ene kerst.

Mijn borsten waren altijd mooi en vol, vond ik zelf. Tot ik stopte met de pil. Toen zakte dat, best wel letterlijk, weg. Zachter en kleiner werden ze, niks om trots op te zijn. Maar nu staan ze weer fier overeind. Zwaarder dan ooit door de pilletjes die dr. Mesman mij gegeven heeft. Dankjewel hè, vriend. Heel zere tepels heb ik, dat wel. Maar verder merk ik nog niet veel van de medicijnen. Af en toe een klein kotsje in de ochtenduren, maar het valt me alles mee. Het is half december en met de feestdagen voor de deur heb ik besloten nog niet te streng voor mezelf te zijn wat betreft alcoholgebruik.

Kerstavond proosten mijn vriend en ik daarom traditiegetrouw met mijn ouders terwijl we cadeaus uitwisselen. Ik heb al de hele dag kramp onder in mijn buik. Google zei vanochtend dat dat een innesteling kan betekenen. Zou het kunnen, na de eerste ronde al? De kramp wordt heviger. Ik zet mijn champagne op het aanrecht en loop naar de wc. Bloedverlies… Dat kan helaas maar één ding betekenen. Of las ik vanochtend nou dat je bij een innesteling ook bloed kan verliezen? Terug in de keuken pak ik mijn telefoon en begin weer allerlei termen in te tikken op die vreselijke online zoekmachine. Het is week drie van mijn geveinsde cyclus. De zoekmachine zegt dat het een innesteling moet zijn als het bij een paar druppeltjes bloed blijft maar al snel merk ik dat dat niet het geval is en stroomt het, op zijn zachtst gezegd, aardig door.

Ik neem nog maar een glas champagne…

De volgende ochtend is het bloeden niet opgehouden en voor de zekerheid bel ik het ziekenhuis. ‘Ja, mevrouw Hoens, ik snap dat u hoopt op een innesteling maar dat kan het niet zijn hoor. Het is gewoon de ongesteldheid die wat eerder doorzet,’ klinkt het verveeld aan de andere kant van de lijn. ‘Doet u voor de zekerheid een test als u dat fijn vindt maar als die negatief is begint u gewoon aan de nieuwe ronde van medicijnen. Fijne feestdagen.’ Ze hangt op, waarschijnlijk al met haar hoofd bij het kerstdiner. Stom wijf. Geïrriteerd pak ik een test uit mijn keukenkastje, die daar inmiddels in stapels klaarliggen, en plas eroverheen.

Negatief. Ik probeer er een positieve draai aan te geven: lekker zuipen bij alle dinnerparty’s. Die babywens komt in het nieuwe jaar wel weer.

Met oud en nieuw vraag ik Joop, een vriend die ook op het feestje is, om een sigaret. Ik rook al tijden niet meer maar doe het onder het mom van: nu kan het nog. We blazen de rook uit het raam en hij glimlacht naar me. Het is alsof hij weet waarom ik deze peuk rook. Ik kijk omhoog. Het vuurwerk knalt door donker Amsterdam en ik voel me gelukkig.

Dit is de laatste oud en nieuw zonder kleine. Ik voel het.