UTRECHT: THE day after

Ik denk dat gisteren voor iedereen wel een beetje een rare dag was. We probeerden hier wel te werken, maar waren om de drie seconden afgeleid. Tuurlijk doet het iets met je als je hoort dat er een voortvluchtige gek met een geweer rondloopt in je stad. Dat hij drie mensen heeft vermoord in een tram. Dat een terroristische daad ‘niet wordt uitgesloten’. Dat het dreigingsniveau voor het eerst in de geschiedenis op z’n allerhoogst is opgeschroefd. De ziekmakende berichtjes die binnenploppen op je telefoon. De straten leeg, de scholen op slot. Het is iets dat normaal gesproken  alleen in films gebeurt, toch? Niet bij ons.

Een dag later krijgen de slachtoffers een gezicht. Het gaat om een 19-jarig meisje uit Vianen en een voetbaltrainer – vader van twee kinderen. Dan is er nog het derde slachtoffer van wie de identiteit nog niet bekend is gemaakt. Meerdere mensen vechten nog voor hun leven. Het is allemaal zo verdomd oneerlijk en vooral onwerkelijk. Wat bezielt iemand? Of moet ik zeggen:  meerdere mensen? Er zitten namelijk nog altijd drie mensen vast die verdacht worden van betrokkenheid. ‘Dit is zeer ernstig, laten we het vooral niet kleiner maken dan het is,’ aldus Rutte, die nog steeds spreekt van een aanslag, ongeacht of de dader terroristische of persoonlijke motieven had.

Dat het ernstig is merkte ik toen ik gisteravond aankwam op Utrecht Centraal. Zowel in oppervlakte als reizigersaantallen het grootste station van Nederland, maar nu leger dan leeg. Een freaking ghost town. Er liepen letterlijk zes mensen. En veertig politieagenten, dat dan weer wel. Het paradoxale aan het hele verhaal is dat je op momenten van onveiligheid ineens kunt voelen hoe veilig het is in Nederland.

Ik denk dat we daar aan vast moeten houden. Ons niet moeten laten leiden door angst. En toch anticipeer je op verdrietig nieuws als dit. De terrassen in m’n Domstadje bleven gisteren leeg. Rond een uur of 15 leek het wel alsof het een heel vroege zondagochtend was. Ik zie teksten als ‘Je suis het zat’ voorbij komen op social. En weet je, ik denk dat we dat ook wel zijn. Machteloosheid is een verschrikkelijk gevoel. En aan alle nabestaanden zou ik willen zeggen: ik wil jullie heel veel sterkte toewensen bij dit verlies. Als ik de woorden kende die zouden troosten, zou ik ze je schrijven. Maar ik weet ze niet, dit verdriet is té groot. In gedachten zijn we bij jullie.