In principe ben ik geen grootverbruiker van uitroeptekens (ik heb Nederlands gestudeerd en daar geleerd dat je woorden sterk genoeg moeten zijn om op zichzelf te staan en je bedienen van uitroeptekens een literair zwaktebod is), maar in het geval van de Quooker heb ik hem toch even uit het stof geblazen. Want jongens, wat ben ik daar blij mee. Had ik dat maar vijftien jaar eerder gehad. Had me een studie Chinees gescheeld, denk ik, die had ik in de tussentijd kunnen volgen. Al die geïrriteerde minuten bij de waterkoker. En maar wachten en wachten en wachten.

Degene die met je afspreekt wenst een kopje thee. Dat kost je sowieso al zeven minuten extra, met daarbij de tijd die het kost om het op te drinken. Da’s lastig hoor, als je eigenlijk maar een half uur voor die afspraak hebt berekend. Maar dat behoort allemaal tot het verleden. Die thee maak ik nu in exact twee seconden. Of dat water om mijn eitje in te koken. Het scheelt me een uur per dag, mínstens.

Bovendien ben ik voor de Hermès gegaan, dus voor de met-gefilterd-en bruiswater-variant (mijn dochter van 6 zei serieus na haar glaasje gedronken te hebben: “Wat een heerlijk water is dit.”). Hier spreekt een gelukkige huisvrouw.

En als ik echt heel graag wil dat die afspraak weer gaat wieberen, dan gooi ik gewoon een ijsklontje in zijn beker.