Op de redactie zijn Adeline en ik de boekenbeestjes. Allebei kunnen we een vers boek beslurpen en besnuffelen en ritueel vergrijpen we ons aan de eerste zin. En soms aan de laatste. Op de gleuf die onze bureaus bindt ligt een stapeltje moois, wachtend om gelezen te worden. We lazen de recensies, vroegen exemplaren op de uitgever en wachten nu op dat meer aan vrije tijd waarin we horizontaal met de armpjes in de lucht een boek boven ons kunnen houden. Eén boek griste ik  meteen van de stapel. Tijd of geen tijd, dit moest ik lezen. Familiegeheimen van Astrid Holleeder. Dus daar zat ik, met ogen die strijden met mijn hoofd over wie wint. De slaper of de hongerige. Ik kan je in ieder geval vertellen dat Adeline dit boek heel snel terug heeft op haar bureautje, wachtend om door haar verslonden te worden zoals ik dat heb gedaan.