Tess praat haar mond voorbij

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar ook bij haar zijn er dingen die niet helemaal lopen zoals ze zich had gewenst. En daar wil ze over schrijven. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt. Tess heeft een kinderwens, maar zwanger worden lukt nóg niet. Deze week denkt ze terug aan die keer dat ze haar mond voorbij praatte.

Het is alweer half januari als ik samen met mijn oudste vriendin Sanne over de grachten loop. De grachten proberen hard te worden om de inwoners van de stad eroverheen te laten schaatsen maar het is niet koud genoeg en er zitten overal gaten in het dunne ijs. ‘Ik hoop zo dat het snel gaat gebeuren voor jullie,’ zegt Sanne. Ze doelt natuurlijk op het in verwachting raken. Onverstaanbaar mompel ik iets terug. ‘Wat zeg je?’ Ze kijkt me vragend aan. ‘Het is al gebeurd,’ herhaal ik, dit keer duidelijker. Ze houdt haar pas in en kijkt me aan. ‘Wat bedoel je nou?’ ‘Ik ben zwanger,’ zeg ik. Ze spert haar ogen open en vraagt of het echt waar is. Dan vliegt ze me om de hals midden op een brug van de Keizersgracht. Ik geniet van dit moment, in mijn prachtige stad met mijn beste vriendinnetje die me omhelst omdat ik zwanger ben.

Opeens ruk ik me los en zeg snel: ‘Je mag het tegen niemand zeggen! Meneer wil het nog geheim houden. Maar hoe kan ik dít nou voor jou verzwijgen?’ Ze knikt begripvol. We lopen verder en besluiten naar de film te gaan. Van de film krijgen we vervolgens weinig mee. We zijn in een app gedoken die ik zojuist heb gedownload. Er staat in hoe groot het kindje zou moeten zijn, hoe ik me nu zou moeten voelen en hoe dat per week zal veranderen. Waarschijnlijk zijn we de andere bezoekers in de zaal tot last. Waar ik dat normaal gesproken heel ongemakkelijk en asociaal zou vinden, kan het me nu weinig schelen.

Na de film lopen we ieder een eigen kant op en ik ben onderweg naar huis als mijn moeder belt, ze wil me ophalen. In de auto vraagt ze met een grijns of ik al iets ‘crave’ nu ik zwanger ben. Ze vertelt hoe zij elke dag Cornetto’s at toen ik in haar buik groeide en dat ze mijn vader op de meest bizarre tijdstippen kon vragen er één voor haar te gaan halen, ze was tenslotte zwanger. Ik glimlach om haar lieve verhaaltje en zeg dat ik trek heb in een kroket. Ik weet niet of ik het zeg om haar een plezier te doen, omdat ik graag een hormonale craving wil (dat hoort nou eenmaal bij zwanger zijn) of omdat ik gewoon heel erg trek heb in een kroket maar we halen er eentje bij een snackbar op de Haarlemmerdijk en het is veruit de lekkerste die ik ooit gegeten heb.

Geschreven door: Tess Hoens