Twee streepjes… Twee streepjes? Twee streepjes!

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar ook bij haar zijn er dingen die niet helemaal lopen zoals ze zich had gewenst. En daar wil ze over schrijven. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt. Tess heeft een kinderwens, maar zwanger worden lukt nóg niet. Deze week denkt ze terug aan die ene test.

Het nieuwe jaar begon. Een nieuw leven mocht ook beginnen. Maar het ging gewoon verder, zonder verandering. Het 12-uur-moment van oud en nieuw voelt altijd even magisch. Een ander tijdperk breekt aan, nieuwe kansen doen zich voor. Je voelt nieuwe energie door je hele lijf. Maar het duurt niet lang, 1 januari (oké, misschien 2 januari) merk je dat er helemaal niets veranderd is. Dat tijd inderdaad een door de mens bedacht fenomeen is en dat het helemaal niet uitmaakt of het nu 2017, 2018 of 2019 is.

Het gevoel dat ik bij de jaarwisseling kreeg dat ik komend jaar echt moeder zou worden was dan ook weer een beetje weggeëbd.

Het is 7 januari, een week verder. Mijn vriend en ik hebben een luie zondag op de bank ingelast. De winterperiode zonder feestdagen is duidelijk aangebroken. Grauw, donker en zonder festiviteiten in het vooruitzicht. Ik bedenk mij dat er bovenin ons keukenkastje nog één zwangerschapstest ligt. Later zou ik zeggen dat het een voorgevoel was, maar misschien was het simpelweg uit pure verveling dat ik besloot eroverheen te plassen. Ik pak het staafje en een glas en loop ermee naar de wc, voor de zoveelste keer. Op de automatische piloot hou ik het glaasje op zo’n manier in de straal dat er geen risico is dat ik over mijn hand heen plas, ontdoe de test van zijn verpakking en hang hem in het halfvolle glaasje. Twintig seconden wachten en dan kun je het resultaat lezen.

Twee streepjes dus. Voor degenen die echt niet bekend zijn met dit hele gebeuren: twee streepjes is een positief testresultaat. En een positief testresultaat betekent zwanger! Ik ben zwanger. Ik voel me niet blij worden. Ik roep het naar mijn vriend maar het voelt alsof ik het verzin. Alsof ik het roep terwijl ik eigenlijk dondersgoed weet dat het niet raak kán zijn, gewoon een puberale schreeuw om aandacht. Mijn vriend reageert een beetje verward: ‘Maar je was toch ongesteld? Misschien klopt de test niet.’ ‘Nee, misschien klopt de test niet,’ praat ik hem na. We besluiten dat ik naar de winkel moet om meer testen te halen. Ik vraag hem niet eens om mee te gaan. Het voelt niet als ons grote moment.

Er liggen nu vijf positieve testen op ons aanrecht en we moeten een beetje gaan geloven dat ik zwanger ben. Maar een euforisch moment, elkaar omhelzen en huilen van geluk, dat blijft uit.

De vraag of mijn bloeding van twee weken geleden een miskraam geweest is hangt boven ons hoofd…

Geschreven door: Tess Hoens