Waar je niets van snapt als je geen kinderen hebt

Net voor ze op haar stoel plofte, slingerde ze nog net even een Chanel voor mijn neus langs. Ik slaakte een kreet, greep de tas vast en vroeg hoe ze daar nou weer aan kwam. “Oh, dat is mijn baargoud”, was het antwoord. En ik denk sindsdien alleen maar: je wát?

Als je geen kind op de wereld hebt gezet, dan blijft een deel van je vocabulaire blijkbaar bijzonder onbenut en onaangeroerd. Of eigenlijk een heel groot deel aan kennis, kan je wel zeggen. Zo was de term baargoud mij geheel vreemd, en ik ben niet de enige, want mijn autocorrect blijft het woord maar onderstrepen terwijl ik dit tik. Maar zo hoorde ik ineens ook over slaaptraining. Je kunt baby’s blijkbaar onder begeleiding van een slaapcoach (wat een job, wat een job) leren slapen. Ik dacht zelf dat dit wel één van de basisprincipes in het leven was waar we niet voor hoefden te oefenen, maar ik heb het blijkbaar mis. Slaaptraining voor baby’s is volstrekt normaal, zie ik aan de mensen om me heen die wél kinderen hebben.

Terug naar het baargoud, want ik heb het gevoel dat er zoveel misgaat bij het woord, het idee en de betekenis van dit euvel. Ja, het voelt nu al als een euvel voor me. Allereerst hoor je schijnbaar goud te krijgen voor het baren van een kind? Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat je jezelf en je partner moet verwennen waar mogelijk, maar een beloning voor het baren? Het voelt een beetje als: ja, goed gedaan en nu je kop houden over die hechtingen. Toch, of voel ik emoties die op zo’n moment helemaal niet aan bod komen? Wat zou kunnen, want ik baarde nog niet in het leven.

Als je de term ‘baargoud’ intikt op Google, slingert het je allerhande sieraden toe. Ik lees zelfs dat het ook wel ‘werpgoud’ wordt genoemd. Wérpgoud mensen, wat is dit voor iets banaals? Nou, een traditie in gegoede families blijkt als ik me wat verder inlees over het fenomeen en vooral een traditie bij onze Engelse buurtjes die bedreven zijn in het dure cadeaus geven. De moeder heeft negen maanden gezwoegd en daar moet ze voor worden beloond. Niet alleen door de partner trouwens, ook door (schoon)ouders die je belonen voor de nazaten van de familie.

Ik neem ook altijd iets lekkers mee voor een vriendin die een verse baby op de wereld heeft gezet, bedenk ik me nu. Een mooie crème, een fijne fles waar de dop van plopt (je mag tenslotte weer alcohol) of gewoon iets waar ze van geniet, alleen voor haar. Het idee vind ik dus blijkbaar lief, want ik beperk me ook niet tot cadeaus voor de kleine spruit. Misschien is het dan de term waar ik een beetje van slag door raak, of zou het toch het idee zijn? Ik denk er nog even over verder.